«Brokeback mountain». Πολύ γνωστή ταινία για τη μεγαλύτερη μερίδα κοινού που προσέρχεται στο θέατρο Κνωσός. Εγώ, να πω την αμαρτία μου, δεν την ήξερα. Την έμαθα, όταν πληροφορήθηκα ότι το έργο θα ανέβει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη φετινή σεζόν. Δεν μπήκα καν στον πειρασμό να τη δω, για να μην επηρεαστώ. Προτίμησα να πάω λευκό χαρτί ξέροντας μόνο την υπόθεση. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου!
Οι εικοσάχρονοι Ένις ντελ Μαρ και Τζακ Τουίστ γνωρίζονται μέσα σε ένα γραφείο εύρεσης εργασίας, όταν πιάνουν εποχική δουλειά ως βοσκοί στα άγρια βουνά του Γουαϊόμινγκ. Μέσα στην απομόνωση του τοπίου, στα βοσκοτόπια και τις κορυφές όπου το καλοκαίρι δε φτάνει ποτέ, τα δύο αγόρια αναπτύσσουν μια βαθιά και απροσδόκητη σύνδεση.
Πολύ δύσκολο να γίνει κοινωνικά αποδεκτή μια τέτοια σχέση στην κατά τ’ άλλα "χώρα της ελευθερίας", αλλά πολύ συντηρητική στον πυρήνα της κοινωνία της Αμερικής και όχι μόνο. Τα κογιότ του Brokeback είναι τα στερεότυπα της κοινωνίας, που έχουν φωλιάσει για τα καλά μέσα στις ψυχές των ηρώων. Αλυχτούν και είναι παντού. Τους καταδιώκουν ακόμα και στο Brokeback, το μόνο μέρος που στην πραγματικότητα είναι και αισθάνονται ελεύθεροι. Αντί η κοινωνία, εμείς οι ίδιοι να αντιδρούμε για τον πόλεμο και τη βία όποιας μορφής, αντιδρούμε για την αγάπη. Το ότι μπορεί ένας άνθρωπος να είναι γεμάτος ζωή και έρωτα για έναν άλλον κάποιες φορές φαντάζει δύσκολο ή και απαγορευτικό στα μάτια μιας κοινωνίας, που η διαφορετικότητα δεν έχει πάρει τη θέση που της αξίζει.
Μια αγκαλιά αρκεί για να σε στιγματίσει... Πολλές και διαφορετικές είχε η παράσταση. Δε θα ξεχάσω την πρώτη τους. Σφικτή, σχεδόν σπαρακτική από τον Ένις, απαλή, με μια αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς, θα έλεγα ακόμα και παρηγορητική από τον Τζακ.
«Μου λείπεις και πλαντάζω στο κλάμα». Η απουσία πονάει. Η επανένωση λυτρώνει.
Μια ανάμνηση κινητοποιεί τον Ένις και αρχίζει και τον ψάχνει. Νομίζω από τις πιο σπαρακτικές στιγμές της παράστασης. Όσο με τσάκισε η σκηνή του χωρισμού, άλλο τόσο και ίσως ακόμα περισσότερο με διέλυσαν οι σκηνές των αναμνήσεων. Γιατί οι αναμνήσεις πονάνε, είτε επειδή τις έζησες και τις θυμάσαι, είτε επειδή δεν τις έζησες και αναρωτιέσαι πώς θα ήταν αν... Και αν βάλεις μπροστά το χρόνο και τις καταστάσεις, στο τέλος μένουν μόνο κάποιες λίγες στιγμές και όνειρα που ζήσατε, αλλά προλάβατε να ζήσετε; Σε τρώει το σαράκι... Γιατί όλοι χάσαμε κάποτε κάποιον που αγαπούσαμε αληθινά...
Άρτιας ομορφιάς έργο για όσα δεν τολμάμε να ζήσουμε στη ζωή. Χαρακτηριστική είναι η υπογραφή του Κωνσταντίνου Ρήγου στη σκηνοθεσία και στη σκηνογραφία. Η αγνότητα υπερίσχυσε κατά πολύ στα μάτια μου της σαρκικής επιθυμίας και αυτό πρέπει να του πιστωθεί, και σε αυτόν αλλά και στο δίδυμο Ταμπακάκη-Καπουράνη. Αναρωτιόμουν αν οι σεξουαλικές σκηνές ή αυτές του γυμνού θα σήκωναν αντιδράσεις από τους θεατές. Όσο να πεις δεν είναι και το πιο σύνηθες... Κι όμως, και σε αυτές τις σκηνές δεν ακουγόταν κιχ. Οι ερμητικά κλειστές ντουλάπες γίνονται οι ερμητικά κλειστές πόρτες της κοινωνίας, τείχη που υψώνουν οι ήρωες για να επιβιώσουν, τα κλειστά στόματα που ανοίγουν μόνο και μόνο για να ρίξουν τη χολή τους, video wall στο οποίο προβάλλονται μαγευτικά τοπία της Αμερικής και αναμνήσεις των ηρώων...
Ο Ένις και ο Τζακ είναι ρόλοι που χρειάζονται ηθοποιούς πρόθυμους να τσαλακωθούν. Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης και ο Δημήτρης Καπουράνης είναι ίσοι, ισάξιοι πάνω στη σκηνή, έχουν ταλέντο, χημεία και εμπιστοσύνη στη μεταξύ τους σχέση. Η προεργασία τους ήταν απαραίτητη και φάνηκε επί σκηνής. Γέμισαν τις πολλές στιγμές σιωπής του έργου. Δεν μπορεί ο ένας να υπάρξει αν δεν υπάρχει ο άλλος. Ο Ταμπακάκης δεν είναι ο πρώτος που έρχεται στο μυαλό κάποιου γι’ αυτό το ρόλο. Κι όμως, τσαλακώθηκε και κατόρθωσε να "εξωτερικεύσει" όλο τον εσωτερικό κόσμο, τα συναισθήματα, τις συστολές του Ένις κυρίως στο σώμα του αλλά και στη φωνή του. Ο Καπουράνης με τον ιδιαίτερο αυθορμητισμό που τον διακρίνει και για μένα τον ξεχωρίζει, ταίριαξε γάντι με τον αυθορμητισμό, το πάθος και την τρέλα του Τζακ. Η Δωροθέα Μερκούρη με την εκπληκτική φωνή της και οι μουσικοί επί σκηνής λένε όσα δεν ειπώνονται. Τη διανομή συμπληρώνουν οι πολύ καλοί Δημήτρης Καπετανάκος και Κορίνα-Άννα Γκουγκουλή.
Βγαίνοντας από το θέατρο, χρειάζεσαι μια αγκαλιά, χρειάζεσαι να παρηγορήσεις αυτούς τους δύο άνδρες. Νομίζω θα αγκάλιαζα οποιονδήποτε έβλεπα μπροστά μου να σκουπίζει τα μάτια του, όπως έκανα εγώ. Εγώ ευτυχώς τη βρήκα αυτή την αγκαλιά. Ελπίζω κι όλοι όσοι βγήκαν βουρκωμένοι...
Comments