Στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων – «Λευτέρης Βογιατζής», παρακολούθησα την παράσταση «Άνθρωπος χωρίς όνομα» που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.
Ο συνταγματάρχης Σαμπέρ, ήρωας της μάχης του Εϊλό και μέγας ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής, επιστρέφει κυριολεκτικά από τον τάφο στο αγαπημένο του Παρίσι το 1817, ύστερα από μια οδύσσεια δέκα ετών. Όμως, αυτός ο Οδυσσέας δεν βρίσκει την πιστή Πηνελόπη επιστρέφοντας. Δεν βρίσκει ούτε την Ιθάκη του. Από τους πάντες θεωρείται νεκρός. Κανείς δεν τον αναγνωρίζει και κανείς δεν πιστεύει ότι αυτός ο ξερακιανός, γερασμένος, γεμάτος πληγές άντρας είναι ο περίφημος συνταγματάρχης Σαμπέρ. Μες στην απόγνωσή του στρέφεται στον περίφημο δικηγόρο Ντερβίλ, ο οποίος με αυξημένο το αίσθημα του δικαίου προσπαθεί να τον βοηθήσει να κερδίσει τη χαμένη του ζωή. Ο Σαμπέρ βαδίζοντας σ’ αυτό το πρωτόγνωρο μονοπάτι, όπου οι ρόλοι πλέον έχουν αντιστραφεί κι έχει χάσει την πολύτιμη ταυτότητά του, ανακαλύπτει τελικά την ουσία της ύπαρξής του.
Ο συνταγματάρχης φωνάζει και ξανά-φωνάζει «είμαι ο συνταγματάρχης Σαμπέρ». Χρειάζεται την επιβεβαίωση ότι τον πιστεύουν και χρειάζεται να το πιστέψει κι ο ίδιος ότι αυτό δεν μπόρεσαν να του το πάρουν. Αλλιώς δεν μπορεί να προχωρήσει.
Τι σημασία έχει όμως ένα όνομα; Πολλές φορές ίσως δεν μας αντιπροσωπεύει κι ας μας προσδίδει ένα κύρος και μια ταυτότητα... Η ουσία της ύπαρξής μας είναι όσα προσφέρουμε και παίρνουμε από τους ανθρώπους (μας). Αυτό ίσως έχει μεγαλύτερη σημασία και αξία από το να μας θυμούνται για το όνομά μας. Τι συναισθήματα τους έχουμε δημιουργήσει, τι εμπειρίες έχουμε μοιραστεί... Αυτά μετράνε. Μπροστά σε αυτά, μικρή σημασία έχει το όνομα.
Τρεις λέξεις έχω να πω για την παράσταση: Δεν έχω λόγια!
Ένα βαθιά φιλοσοφικό έργο που θέτει ζητήματα ηθικής, τιμής, ανθρωπιάς και δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα στο θεατή. Η παράσταση αναδεικνύει όλα αυτά τα ζητήματα, ούσα μια από τις καλύτερες της φετινής σεζόν.
Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη κέντησε για ακόμα μια φορά. Σκηνοθεσία, ατμόσφαιρα, σκηνικά, κουστούμια, μουσική, φωτισμοί στην εντέλεια μας μετέφεραν στο Παρίσι του 1800 διεισδύοντας ταυτόχρονα στην ανθρώπινη πλευρά και ευαισθησία των ηρώων και της ιστορίας...
Ο Θανάσης Κουρλαμπάς ήταν κάτι το απερίγραπτο! Αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι δεν έχει ταβάνι. Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές ανατρίχιασα... Ερμηνεία που δε βρίσκεις εύκολα λέξεις να αρθρώσεις. Νομίζω θα τη χαρακτήριζα ερμηνεία ζωής. Γέμισε τη σκηνή μ’ ένα εντυπωσιακό εκτόπισμα! Ο Ορέστης Τρίκας και ο Τάσος Τυρογαλάς προσθέτουν μια ευχάριστη κωμική νότα, ισορροπώντας με τη δραματικότητα του έργου και αλληλεπιδρώντας με το κοινό με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Η Ερρίκα Μπίγιου αναδεικνύοντας τον ναρκισσιμό και τη συμφεροντολογική πλευρά του χαρακτήρα της Ρόουζ συμπληρώνει αυτή την υπέροχη διανομή. Όλοι συνέβαλαν στη δημιουργία τόσων έντονων συναισθημάτων και ενός άρτιου από κάθε άποψη αποτελέσματος.
Ο Σαμπέρ είναι ένας άνθρωπος χωρίς όνομα, αλλά με ψυχή. Αυτή η παράσταση έχει ψυχή και η ψυχή της άγγιξε και συνεπήρε τη δική μας!
Comentarios