Η παράσταση της χρονιάς για εμένα φέτος είναι χωρίς καμία υπερβολή το «Αυτές που δεν προλάβατε». Στο ΠΛΥΦΑ σε σενάριο και σκηνοθεσία της Δανάης Λιοδάκη.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Τέσσερα κορίτσια που μεγαλώνουν μαζί αλλά χάνονται μεγαλώνοντας. Ένα διαφορετικό γεγονός στη ζωή της καθεμίας φέρνει στο στόμα τους τις ίδιες λέξεις, ένα δίλλημα.
«Τώρα ή θα μείνω, ή θα φύγω!»
Η ζωή θα τις φέρει στην ίδια στάση λεωφορείου τυχαία – ή και όχι – λίγο μετά τα 30. Θα γίνουν οι «Κόρες» και θα δεθούν πια με αδιάσπαστα δεσμά. Εκδικήτριες, πολεμίστριες, σούπερ ήρωες. Απλές, καθημερινές, γεμάτες ελπίδα και απεγνωσμένες. Οι Κόρες θα παλέψουν ενάντια στην κοινωνική αδικία για όσες και όσ@ δεν μπορούν. Ο μοναδικός δεσμός της γυναικείας φιλίας, της γυναικείας συντροφικότητας θα τις κρατήσει ασφαλείς ως το τέλος.
Οι εντυπώσεις μας
Το "Αυτές που δεν προλάβατε" σήκωσε τις ψυχούλες μας και τις πήγε σε ένα θεατρικό ταξίδι και τις επέστρεψε στις θέσεις τους κομμένες σε εκατομμύρια μικρά κομματάκια. Χωρίς επιτήδευση, χωρίς υπερβολές, χωρίς περιττή συγκίνηση. Η Δανάη Λιοδάκη πήρε, τόσο σκηνοθετικά όσο και συγγραφικά, την ουσία του να είσαι άνθρωπος – του να είσαι θηλυκότητα – συνηθισμένος, βασανισμένος, κουρασμένος, φοβισμένος, παραιτημένος και παράλληλα διαφορετικός, δυνατός, γενναίος, αισιόδοξος, μαχητής, και την ύψωσε στη μέγιστη δύναμη!
Το ανθρώπινο μυαλό συνάντησε την τέχνη με αξιοζήλευτη αρτιότητα. Για 80 λεπτά ζήσαμε κάτι απίστευτα συλλογικό. Το κλίμα στην αίθουσα ήταν ενθουσιώδες, επαναστατικό, ήταν λιγάκι μαγεμένο και σαν τελετουργικό. Στη διάρκεια της παράστασης κοιταζόμασταν με τους δίπλα μας, τόσο με τους φίλους μας, όσο και με τους ξένους, και τα μάτια μας λέγανε σιωπηλά "τι βλέπουμε τώρα!".
Όλο το κοινό – τουλάχιστον οι θηλυκότητες – αναπνέαμε με την ίδια ανάσα, παίρναμε τις εμπειρίες των τεσσάρων Κορών και να τις αφουγκραζόμαστε με κάθε κύτταρο μας. Γιατί όπως είπαν οι Κόρες στην αρχή του έργου αυτή η ιστορία είναι αληθινή, ή και όχι, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να είναι. Μπορεί οι 4 κοπέλες να υπήρχαν, και να τις έχουμε ξεχάσει πια. Μπορεί να πέθαναν, αλλά μπορεί να ζούνε και σε μια σπηλιά κάπου στο βουνό. Δεν έχει σημασία.
Τα λόγια είναι επίσης περιττά όσο αφορά τις εκπληκτικές Μαριέλα Δουμπού, Άλκηστις Ζιρώ, Ευσταθία Λαγιόκαπα και Παναγιώτα Παπαδημητρίου. Η χημεία και το ταλέντο των κοριτσιών αυτών δεν χωρούσαν στην αίθουσα του ΠΛΥΦΑ και σίγουρα δεν χωράνε στις δικές μου λέξεις. Ανθρώπινες και συγκινητικές, έδωσαν η καθεμία τους την πινελιά της στις 4 υπέροχες ηρωίδες της παράστασης. Η κινησιολογία της Στάλης Συμεών εμπνευσμένη και ευρηματική, ενώ η μουσική του Φοίβου Δεληβοριά συμπληρώνει μια πραγματικά άρτια παράσταση.
Πολλές φορές – τις περισσότερες φορές – είμαστε μόνες μας. Μπροστά στην κοινωνική αδικία, στην ανισότητα, στην πατριαρχία, είμαστε μόνες. Όμως σε αυτή τη μοναδική παράσταση δεν ήταν καμία μας μόνη και κανένα μόνο τελικά. Κάθε θύμα κατατρόπωσε το θύτη του και ήμασταν όλες και όλ@ ασφαλή. Η Δανάη Λιοδάκη κατάφερε να επιφέρει την κάθαρση, κατάφερε να μας λυτρώσει.