Στο θέατρο Σταθμός ανεβαίνει για λίγες παραστάσεις μόνο η "Αριζόνα" του Juan Carlos Rubio σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη με τους Σταύρος Καραγιάννης και Νικολέτα Παπαδοπούλου.
Η υπόθεση
Κάπου βαθιά στην έρημο της Αριζόνα στα σύνορα με το Μεξικό βρίσκονται η Μάργκαρετ και ο Τζορτζ, με τα τόσο αμερικάνικα ονόματα. Πρόκειται για ένα ζευγάρι αφοσιωμένων Αμερικανών εθελοντών πολιτών. Με 2 καρέκλες αναδιπλούμενες για την παραλία, ένα μίνι φορητό ψυγείο, λίγη μηλόπιτα, ένα ζευγάρι κιάλια και ένα όπλο, "στοχάζονται" το θέμα των συνόρων. Περιμένουν να δουν τους γείτονες τους τους Μεξικανούς. Μα αυτοί τους κρύβονται. Που και που στον ασύρματο από τους άλλους εθελοντές ακούγονται απειλές και πυροβολισμοί. Αγγλικά ανάμεικτα με ισπανικά. Παρακλήσεις που συναντώνται από αναλγησία. Η Μάργκαρετ έχει απορίες, έχει ερωτήματα. Ο φωτισμός γίνεται μπλε και απόκοσμος και ο Τζορτζ απαντάει στα ερωτήματα όπως του έχουν μάθει. Όπως λένε οι οδηγίες. Μα τι θα γίνει όταν οι απαντήσεις του δεν είναι πια αρκετές για τη Μάργκαρετ; Τι θα γίνει όταν μπροστά στα μάτια της πεθαίνουν παιδιά;
Οι εντυπώσεις μας
Ο Juan Carlos Rubio έγραψε το Αριζόνα το 2005 και το βάσισε σε μια οργάνωση που υπάρχει έως και σήμερα και ονομάζεται ''Minute Man''. Πρόκειται για Αμερικανούς πολίτες που περιπολούν για την αναχαίτιση της λαθομετανάστευσης ανάμεσα σε Μεξικό και ΗΠΑ. Με δυστυχώς βίαιες διαθέσεις, παρά τα λεγόμενα τους για συζήτηση.
Η διασκευή και η σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη δίνουν στα πρώτα τρία τέταρτα της παράστασης την απαραίτητη δόση κωμικού στοιχείου για να είναι οριακά ανεκτά τα βάναυσα βασισμένα στην πραγματικότητα γεγονότα που ακολουθούν στη συνέχεια.
Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι είναι εξαιρετικό. Οι ρόλοι τους απόλυτα φυσικοί. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται ταχύτατα. Η ειρωνεία και το κυνικό χιούμορ - τα οποία και αγαπώ ιδιαίτερα - είναι πίσω από κάθε αστείο, από κάθε πικρή πραγματικότητα. Ο συντηρητισμός, η προπαγάνδα , η χρήση της εθνικής υπερηφάνειας και του πατριωτισμού ενάντια στον ίδιο τον άνθρωπο από κυβερνήσεις και οργανωμένες ομάδες είναι έκδηλα. Και είναι θλιβερά. Μα ανήκουν στην καθημερινότητά μας. Ανέκαθεν. Ο ένας ενάντια στον άλλον. Τυφλοί μπροστά στα βάσανα, τυφλοί μπροστα στη βια, στο θάνατο. Αν δεν είναι αρκετά κοντά μας, αν δεν μας μοιάζουν στην εμφάνιση όσοι πεθαίνουν, δεν πειράζει. Κλείνουμε τα μάτια και προχωράμε. Αλλά 5.000, 10.000, 100.000 χιλιόμετρα μακριά πεθαίνουν άνθρωποι, πεθαίνουν παιδάκια, όχι κατσαρίδες όπως υποστηρίζει ο Τζορτζ.
Όσο μεγάλα και αν γίνουν τα φράγματα, όσο μεγάλα και να γίνουν τα τείχη και όσο φοβερά και αν είναι τα όπλα δεν είναι ποτέ αρκετά. Δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι. Και συνεχίζουμε να ζούμε με το βάρος της βίας και του θανάτου στη συλλογική μας συνείδηση. Ακόμα και αν δεν το ξέρουμε.