Στο Αμφι-θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου παρακολουθήσαμε την παράσταση «Σ'εσάς που με ακούτε». Μετά την επιτυχία του σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για δύο συνεχόμενα έτη, το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη επιστρέφει και ο Έλληνας θεατρόφιλος το χρειάζεται περισσότερο από ποτέ.
Μέσα στο σπίτι της Μαρίας και του Χανς, στο Βερολίνο του 2001 (ή του 2025), μία ημέρα πριν την πολυαναμενόμενη συγκέντρωση ειρήνης, οι χαρακτήρες του έργου και οι θεατές αναμετριούνται με την πραγματικότητα του εαυτού τους και της ζωής τους: Τα ανείπωτα συναισθήματα, τις τραυματικές εμπειρίες και τη στάση τους, απέναντι στη βία μιας εγκληματικής πολιτικής, καλούνται να τα εκφράσουν τώρα, στα αυτιά, που είναι ανοιχτά, για να ακούσουν.Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, αναλαμβάνοντας τη σκηνοθεσία, τη δραματουργική επεξεργασία, καθώς και τη μουσική επιμέλεια της παράστασης, «σμίλευσε» ένα θέαμα, που κάνει το κοινό να εμβαθύνει με κομμένη την ανάσα σε όλα όσα θα έπρεπε κάθε άνθρωπος να θεωρεί αυτονόητα, αλλά καταστρατηγούνται από τη σημερινή, κοινωνικοπολιτική ταραχή, που επικρατεί. Αποτυπώθηκαν με τρόπο συγκινητικά σαρωτικό και βαθιά αληθινό η πραγματικότητα της κοινωνίας, οι τραγικά οικείες προς όλους παθογένειες και αντιθέσεις της.
Κάθε σημείο και στοιχείο της παράστασης, δομημένο από τον σκηνοθέτη, αλλά και από τη εξαιρετική σκηνογραφία του Εδουάρδου Γεωργίου, αναπαριστούσαν την ένταση και την οργή του λαού με καλλιτεχνική ευστροφία και ευστοχία, διαμορφώνοντας ένα τεχνικά αξιοθαύμαστο, «ανατριχιαστικό» αποτέλεσμα.
Τον χτύπο της «καρδιάς» αυτής της παράστασης είναι αδιαμφισβήτητο ότι τον έδιναν οι ηθοποιοί της, που αποτελούσαν ένα «εκρηκτικότατο», απόλυτα εναρμονισμένο σύνολο ταλαντούχων καλλιτεχνών. Κάθε ένας τους έγινε μέρος μιας ολότητας, κάτω από έναν κοινό, αμοιβαίο ζήλο για τη διακήρυξη του βαρυσήμαντου μηνύματος του έργου, που όλοι πρεσβεύουν και υπηρετούν. Οι ηθοποιοί αυτοί δεν αξίζουν, παρά να αναφερθούν μαζί, ενωμένοι, σαν μονάδα:
Μαρία Μπαγανά, Γιώργος Κισσανδράκης, Χάρης Τσιτσάκης, Σεμίραμις Αμπατζόγλου, Πάρης Αλεξανδρόπουλος, Νικόλας Δροσόπουλος, Ελένη Θυμιοπούλου, Νίκος Μήλιας και Χρυσή Μπαχτσεβάνη.
Σε μια εποχή, που ο κόσμος έχει ανάγκη να εκφράσει όσα κρύβει μέσα του και όσα αισθάνεται για το παρόν σύστημα, στο οποίο «βασιλεύει η τάξη», η συγκεκριμένη παράσταση κατόρθωσε με πηγαίο, περίσσιο ταλέντο και αμεσότητα να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους, που την παρακολούθησαν, δημιουργώντας μια ουσιώδη και βαθιά ειλικρινή αλληλεπίδραση, που το θεατρικό κοινό έχει τόσο, μα τόσο πολλή ανάγκη!
Comments