Η βία τρώει τη σάρκα των σχέσεων – και την ψυχή τους (των σχέσεων και προφανώς όχι μόνο)...
Στο βραβευμένο έργο του Μαζόχ (ίσως σας θυμίζει κάτι το όνομα – μαζοχισμός), γραμμένο το 1870, παρακολουθούμε την ερωτική σχέση του Σεβερίν (Θανάσης Κουρλαμπάς), ενός γοητευτικού γαιοκτήμονα, με τη Βάντα (Αμαλία Νίνου), μια 24χρονη χήρα. Ο Σεβερίν φαντασιώνεται τη Βάντα στο ρόλο της πανέμορφης, ψυχρής, αυταρχικής Αφροδίτης, μιας ιδεατής γυναίκας, αφιερωμένης στο κυνήγι της ηδονής. Την παρασύρει σε ένα παιχνίδι ψυχολογικής και φυσικής βίας, ξυπνώντας μέσα της την επιθυμία για επιβολή.
«Δε θέλατε να γίνω η σκληρή Αφροδίτη με τη γούνα;»
Στην πορεία, αλλάζει το παιχνίδι και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Σταδιακά, και με τη δική του παρότρυνση, γίνεται σκλάβος της – όχι μόνο στο ερωτικό στοιχείο της σχέσης τους αλλά και στην καθημερινότητά τους.
Στην αρχή ο καθένας λέει τα θέλω του στον άλλον. Παρόλ’ αυτά, τα θέλω του καθενός, όσον αφορά το σεξουαλικό κομμάτι, ήταν αρκετά διαφορετικά από τα θέλω του άλλου. Άμα δεν υπάρχει κοινή γραμμή πλεύσης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους (ακόμη και στο σεξουαλικό κομμάτι μιας σχέσης), τότε μάλλον δύσκολα μπορούν να συμβαδίσουν, να συμπορευτούν. Αυτό το χάσμα αργά ή γρήγορα θα εισχωρήσει και σε άλλα κομμάτια της σχέσης και τότε η σχέση μπορεί να γίνει ακόμα και τοξική.
Κάποια στιγμή, η Βάντα φτάνει στο σημείο να πιστέψει τόσο πολύ τα θέλω του Σεβερίν, σε σημείο να τα οικειοποιηθεί και να τα δοκιμάσει στον εαυτό της. Θα μπορούσα να πω ότι άρχισε να χάνει τον εαυτό της και να γίνεται κάποια άλλη, ίσως κάποια που δε θα ήθελε ποτέ να είναι... Μας δίνεται η δυνατότητα, μέσα από τις διαφορές τους στη σεξουαλική τους σχέση, να δούμε τις διαφορές τους στη γενικότερη σχέση.
«Τελικά, αγαπήθηκαν;», ρώτησα τον κύριο Κουρλαμπά μετά τη λήξη της παράστασης.
Άμα αγαπάς, μπορεί να φτάσεις στο σημείο να γίνεις μέχρι και σκλάβος του άλλου; Μπορείς να φτάσεις στο σημείο να τον βλάψεις με τον οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και αν ο ίδιος στο ζητήσει;
Ανδρονίκη Προκόπη
Comentarios