Μια ακόμα νύχτα στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας ξεκινά κι ο Χάρος με το δρεπάνι του ανά χείρας ετοιμάζεται να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, όμως ο διευθυντής της Α’ Παθολογικής Απόστολος Παύλου (Χρήστος Λούλης) αποφασίζει να του ανατρέψει τα σχέδια. Ο Χάρος καταλήγει ακινητοποιημένος σε ένα φορείο, ανήμπορος να επιτελέσει το ‘’λειτούργημα’’ του και η Α’ Παθολογική Κλινική του Ευαγγελισμού, γεμίζει με ετοιμοθάνατους ανθρώπους να αναμένουν υπομονετικά στον προθάλαμο του Άλλου Κόσμου και τους συγγενείς τους ανήμπορους να τους βοηθήσουν να προσμένουν την λύτρωση ή έστω κάποιες απαντήσεις. Νοσοκόμες, γιατροί ασθενείς, συγγενείς κι έκτακτα περιστατικά πηγαινοέρχονται στη σκηνή αποτυπώνοντας την τρέλα που επικρατεί, σε μια αέναη αναζήτηση απαντήσεων, ελπίδας και παρηγοριάς. Ο κύκλος έχει διαταραχθεί και οι συνέπειες είναι καταστροφικές. Η επιταγή είναι μία. Ο Χάρος πρέπει να επανέλθει στα καθήκοντα του.
Παρακολουθώντας αυτό το σουρεαλιστικό θέαμα επί σκηνής δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε οικεία. Το θέαμα μας είναι γνωστό. Ένα νοσοκομείο σε πλήρη αλλοφροσύνη να πασχίζει να λειτουργήσει για να βοηθήσει τους πάσχοντες, ενώ ταυτόχρονα σε κάθε γωνιά του ξετυλίγεται και μία ακόμη ανθρώπινη ιστορία. Σκεφτείτε λοιπόν στην πραγματικότητα αυτή να προστεθεί κι ακόμη ένας παράγοντας: ο Χάρος έχει ακινητοποιηθεί και κανένας ασθενής δεν πεθαίνει. Υπαίτιος για αυτήν την κατάσταση, ο ίδιος ο Διευθυντής της Α’ Παθολογικής του νοσοκομείου, ο οποίος με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να εξασφαλίσει στον φίλο του Φοίβο, επίσης γιατρό, λίγο χρόνο με τον ετοιμοθάνατο πατέρα του. Δεν υπολογίζει όμως τις παράπλευρες απώλειες. Τους συγγενείς αρρώστων που από την μία υποφέρουν για τους δικούς τους ανθρώπους και από την άλλη βλέπουν το τέλμα στο οποίο έχουν περιέλθει και ζητούν την λύτρωση τους. Νοσοκόμοι που πασχίζουν να βοηθήσουν τους ασθενείς τους που δεν πεθαίνουν και ταυτόχρονα να επιβάλλουν μια υποτυπώδη τάξη. Γιατροί ‘’χαομένοι’’ από το βάρος τόσο των αρμοδιοτήτων τους όσο κι από την προσωπική τους ζωή που καταρρέει. Ασθενείς που δεν καταλαβαίνουν την ξαφνική ανάκαμψη τους και άλλοι που εισέρχονται εμβόλιμα μέσα στο ήδη υπάρχον χάος και το διογκώνουν. Δηλαδή ένα νοσοκομείο αναστατωμένο και λύση καμία.
Ο θίασος στο σύνολο του αποτελείται από εξαιρετικούς ηθοποιούς με καθέναν να ακτινοβολεί ταλέντο και να αποτελεί αναπόσπαστο και νευραλγικό κομμάτι της πλοκής. Η Μαρία Διακοπαναγιώτου κι η Κατερίνα Παπουτσάκη ξεχωρίζουν στους ρόλους τους, αποτυπώνοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την δυστυχία του ανήμπορου συγγενή. Η Ελένη Κοκκίδου εξαιρετική στον ρόλο της Ελένης Ζαφείρη, της εθισμένης στον ιππόδρομο γιατρού. Επίσης, κατά την άποψη μου ξεχώρισαν ερμηνευτικά η Ευαγγελία Καρακατσάνη στον ρόλο της προϊσταμένης που πασχίζει να επιβάλει την τάξη ώστε να υπάρξει μια υποτυπώδης λειτουργικότητα αλλά κι ο εξαιρετικός Γιώργος Γλάστρας στον ρόλο του Λυμπερόπουλου, μιας απόκοσμης, εξαντραβαγκάντ λευκής μορφής που περιπλανιέται στο νοσοκομείο χωρίς κανείς να καταλαβαίνει ποια είναι η ταυτότητα του, δίνοντας, ταυτόχρονα, την εντύπωση πως αποτελεί την πιο ουσιαστική παρουσία. Η ίδια απροσδιοριστία χαρακτηρίζει και την Έλλη Πασπαλά η οποία συνυφαίνει με την υπέροχη φωνή της την κορύφωση του έργου στο σημείο όπου ο Χάρος επανέρχεται στα καθήκοντα του. Η ταλαντούχα Νατάσσα Μποφίλιου στον ρόλο της εκκεντρικής εικαστικού που έρχεται από την γειτονική Εθνική Πινακοθήκη για να αναστατώσει ακόμη λίγο την Παθολογική, αποδεικνύει με την ερμηνεία της πως επάξια βρίσκεται επάνω στην σκηνή. Τέλος, η Μαρία Γεωργιάδου στον ρόλο της γνώριμης κουτσομπόλας γιατρού μας δίνει με τον καλύτερο τρόπο να καταλάβουμε ποιο είναι το μήνυμα του έργου. Μα ποιο άλλο θα μπορούσε να είναι παρά η Αγάπη;
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να δοθεί, επίσης, στα εκπληκτικά λιμπρέτα του Γιάννη Αστέρη και στην άψογη εκτέλεση τους επί σκηνής από τους μουσικούς, καθώς και στον ηχητικό σχεδιασμό του Κώστα Παυλόπουλου. Η σκηνική απόδοση της Εύας Μανιδάκη είναι αρκετά ευρηματική και ταυτόχρονα εξαιρετικά οικεία και αναδεικνύεται υπέροχα από τους φωτισμούς του Νίκου Βλασόπουλου. Η οθόνη στο βάθος της σκηνής τιτλοφορεί κάθε σκηνή και εξυπηρετεί στον χωρισμό τους μέσα στο έργο, δίνοντας τον παλμό. Τον παλμό δίνουν κι οι χορογραφίες της Αμαλίας Μπένετ που γεμίζουν την σκηνή σε καίρια σημεία.
Συνοψίζοντας, ο «Ευαγγελισμός» σε σκηνοθεσία των Άγγελου Τριανταφύλλου και Δημήτρη Σταυρόπουλου, αποτελεί ένα μιούζικαλ που σίγουρα αξίζει να δει κανείς. Οι ερμηνείες σε συνδυασμό με την μουσική και την καλοδουλεμένη σκηνική αποτύπωση μας κάνουν να παραβλέπουμε κάποιες μικρές ασυνέχειες και ‘’λακκούβες’’ στην πλοκή. Τέλος, αν θα έπρεπε να κρατήσουμε κάτι θεωρώ πως αυτό επιβάλλεται να είναι το μήνυμα αυτής της παράστασης:
Η Αγάπη είναι αυτή που μπορεί να κάνει την κόσμο καλύτερο και το μόνο που μας απομένει στο τέλος.
Μαρία Ουρανία Καραμέτα
Επί πτυχίω φοιτήτρια Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ