Tribute| Στο δρόμο για «Μία άλλη Θήβα».
- Maria Karameta
- πριν από 1 ημέρα
- διαβάστηκε 4 λεπτά
Το «Μια άλλη Θήβα» του Σέρχιο Μπλάνκο, συνεχίζει για 4η χρονιά να δίνει τον παλμό στο σύγχρονο θέατρο ντοκουμέντο καταφέρνοντας να φωτίσει με δεξιοτεχνία το διαχρονικό ζήτημα της βίας. Πιο συγκεκριμένα της ενδοοικογενειακής βίας που, δυστυχώς, εξακολουθεί να είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Ένας συγγραφέας, ο Σ., αποφασίζει να δημιουργήσει ένα έργο με θέμα την πατροκτονία και μπαίνει στην διαδικασία να προσεγγίζει ένα 20χρονο παιδί, τον Μαρτίν, που σκότωσε τον πατέρα του και βρίσκεται στη φυλακή. Σκοπός του να τροφοδοτηθεί με ιδέες αλλά και να τον θέσει ως πρωταγωνιστή στην παράστασή του, εγχείρημα που σκοντάφτει στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, που θεωρεί τον Μαρτίν επικίνδυνο. Ο Σ., επομένως, πρέπει να βρει κάποιον να ενσαρκώσει τον νεαρό πατροκτόνο. Εκεί εμφανίζεται ο Φεντερίκο που σταδιακά προσπαθεί μαζί με τον συγγραφέα σε ρόλο σκηνοθέτη να αποκρυπτογραφήσουν τον Μαρτίν ώστε να ενσαρκωθεί όσο πιο πιστά γίνεται επί σκηνής. Στην πορεία ο Σ. αναπτύσσει μια πολύ στοργική σχέση με τον Μαρτίν η οποία διατρέχει την πορεία του έργου.
Το έργο συνδυάζει αριστοτεχνικά το χιούμορ και το δράμα. Ανατρέχοντας μέσα στους αιώνες, από τον μύθο του Οιδίποδα, στο έργο του Ντοστογέφσκι «Αδερφοί Καραμάζωφ», μέχρι το σήμερα με ήρωα τον Μαρτίν, οι προβληματισμοί είναι οι ίδιοι: Τι σημαίνει για ένα παιδί ο πατέρας και ποια μπορεί να είναι η επίδρασή του στην ζωή του παιδιού; Ο Μαρτίν είναι ένα ευαίσθητο παιδί που σκοτώνει τον βασανιστή του, τον υπαίτιο για μία παιδική ζωή γεμάτη βία και ταπείνωση. Ο βασανιστής του όμως είναι ο ίδιος του ο πατέρας, ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του που όφειλε να τον προστατεύει και να τον αγαπά. Ένα θύμα ενδοοικογενειακής βίας γίνεται πατροκτόνος και καταλήγει σε μια φυλακή που του στερεί όχι μόνο την ελευθερία του αλλά και κάθε επαφή με μια φυσιολογική ζωή και την ταυτότητά του. Μόνη του παρηγοριά το μπάσκετ. Αυτή η πορτοκαλί σφαίρα που τον κάνει να αγγίζει μια πρόσκαιρη εσωτερική ειρήνη. Την όποια καθημερινότητά του έρχεται και ταράζει ο συγγραφέας, ένας άνθρωπος που θέλει να δει πέρα από την ταμπέλα του πατροκτόνου και να τον θέσει στο επίκεντρο. Ο συγγραφέας στα μάτια του νεαρού είναι μια φιγούρα που συνοψίζει όλους τους σημαντικούς άνδρες της ζωής του, αλλά κυρίως μια ανδρική φιγούρα που νοιάζεται γι' αυτόν άδολα, σχεδόν πατρικά.
Οι θεατές καλούμαστε να ενεργοποιηθούμε και να γίνουμε κοινωνοί όλων όσων διαδραματίζονται πάνω στην σκηνή. Η αφήγηση αυτή δεν γίνεται απλώς παρουσία μας αλλά για εμάς. Συχνά κατά την διάρκεια της παράστασης θα αναρωτηθούμε τι θα μπορούσε να είναι αλλιώς γι' αυτό το παιδί και πού εμείς βλέπουμε τον εαυτό μας σ' αυτή την ιστορία. «Όλοι σκοτώνουμε λίγο τον πατέρα μας» λέει σε κάποιο σημείο ο συγγραφέας. Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Εν δυνάμει θα μπορούσαμε όλοι να σκοτώσουμε κι αυτό όσο κι αν δεν μας αρέσει είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Μεταφορικά σκοτώνουμε κάθε μέρα, σκοτώνουμε τα θέλω μας, τα πρέπει κι ορισμένες φορές σκοτώνουμε και τις πατρογονικές μας αξίες και πληγές. Όμως η ζωή του Μαρτίν στιγματίστηκε και από την αδιαφορία και την συνενοχή των άλλων, του γείτονα, του φίλου, του δασκάλου. Μήπως είμαστε κι εμείς συνένοχοι σε μία ακόμη δολοφονία;
Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για το ταλέντο που ξεχείλιζε στη σκηνή του Θεάτρου Κνωσσός, για τις απίστευτες ερμηνείες, το ευφάνταστο αλλά τόσο ουσιαστικό και συνδηλωτικό σκηνικό του Κώστα Πολίτη και για όλα όσα, κατά την γνώμη μου, πήγαν καλά με τη συγκεκριμένη παράσταση υπό την σκηνοθετική ματιά του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Ο Δημήτρης Καπουράνης με το απύθμενο ταλέντο του καταφέρνει μαεστρικά να εναλλάσσεται μεταξύ των δύο ρόλων του Μαρτίν και του Φέντε, εξυπηρετώντας άριστα την επιλογή να ενσαρκώνει και τους δύο ρόλους ο ίδιος ηθοποιός. Ο Θάνος Λέκκας γίνεται ο φίλος, ο καθοδηγητής, η πατρική φιγούρα που όλοι θα θέλαμε, προσεγγίζοντας τον ρόλο με την πρέπουσα ευαισθησία.
Τέλος, θα ήθελα να σταθώ σε μια φράση της παράστασης ή μάλλον σε μια διχογνωμία ανάμεσα στους ήρωες: πόσο σαφή είναι τα όρια μεταξύ παράστασης και πραγματικότητας; Για μένα λοιπόν στην συγκεκριμένη παράσταση τα όρια αυτά καταλύθηκαν εντελώς. Κατάφεραν όλοι οι συντελεστές της κι ιδιαίτερα οι δύο αυτοί υπερταλαντούχοι ηθοποιοί να με συνεπάρουν και να με κάνουν κοινωνό όλων εκείνων που διαδραματίστηκαν. Ένιωσα συγκλονισμένος θεατής μιας φρικτής πραγματικότητας. Ένιωσα συνενοχή για όλα όσα έζησε και ζει ο Μαρτίν ως μέλος μιας κοινωνίας που εξωθεί ανθρώπους στο έσχατο σημείο κι ύστερα αδυνατεί να τους κοιτάξει κατάματα και, απλά, τους τοποθετεί μια ταμπέλα και τους καταχωνιάζει στην αφάνεια. Όλοι οι άνθρωποι όμως κρύβουμε μια ιστορία και το μόνο που ζητάμε είναι κάποιος να την ακούσει. Όχι απαραίτητα να μας κατανοήσει απλά να ακούσει. Όλοι λοιπόν ζητάμε να ακουστούμε. Σπουδαία πολυτέλεια όσοι το καταφέρνουμε. Αυτή η ευκαιρία δόθηκε και σ' ένα μικρό παιδί κάποιος να τον ακούσει και να τον δει με μάτια καθαρά χωρίς τους φακούς της νομιμότητας και της κοινωνικής ευταξίας. (!)
Απόφοιτος Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Ε.Κ.Π.Α.
Παραστάσεις έως 18 Νοεμβρίου 2025
