Πριν από κάποιες μέρες απόλαυσα τον Κουρέα της Σεβίλλης στο Θέατρο Ακροπόλ. Μετά την παράσταση, ήθελα πολύ να μιλήσω με το φρέσκο και δυναμικό κορίτσι που υποδύεται τη ρομαντική Ροζίνα, την κεντρική ηρωίδα του έργου. Η υπέροχη Νίκη Βακάλη μάς έδωσε τη χαρά να τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα και να δούμε λίγο τον κόσμο, θεατρικό και μη, μέσα από τα μάτια της.
Γεια σου, Νίκη! Καταρχάς, σε ευχαριστούμε πολύ που δέχθηκες να μας παραχωρήσεις τη συνέντευξη αυτή και συγχαρητήρια για την ερμηνεία σου στην παράσταση.
Ο Κουρέας της Σεβίλλης είναι αναμφισβήτητα μια από τις δημοφιλέστερες παραστάσεις της θεατρικής σεζόν που διανύουμε. Τι σε γοητεύει περισσότερο στο συγκεκριμένο έργο;
Α: Σίγουρα με γοητεύει η διανομή των ρόλων και το σύνολο της ομάδας στο οποίο έχω την τύχη να συμμετέχω. Είναι όλοι εξαιρετικοί συνάδελφοι-δάσκαλοι και κάθε παράσταση αποτελεί μάθημα για μένα που βρίσκομαι στη σκηνή για πρώτη φορά. Το έργο ως έργο είναι αναμφισβήτητα διαχρονικό. Το συμφέρον κυριαρχεί, μα η αγάπη είναι εκείνη που βγαίνει νικήτρια. Δεν υπάρχει μέρα που να μη γελάω.
Ε: Στις νέες συνθήκες που επέβαλε η πανδημία, οι θεατές προσέρχονται στο θέατρο με μάσκα. Πώς είναι να διαβάζεις τις αντιδράσεις του κοινού αντιμέτωπη με μια θάλασσα από μάτια, ενώ είναι καλυμμένο το υπόλοιπο πρόσωπο;
Α: Εγώ δεν έχω μέτρο σύγκρισης καθώς είναι το πρώτο μου κοινό. Το γέλιο ευτυχώς ακούγεται και μας ενθαρρύνει - η μάσκα δεν αποτελεί εμπόδιο στο να ακούμε την ανταπόκριση των θεατών. Το ίδιο συμβαίνει και με το χειροκρότημα. Μόνο χαρά μου δίνει το γεγονός ότι σε μια τέτοια εποχή, το θέατρο είναι κάθε μέρα γεμάτο.
Ε: Ο Κουρέας της Σεβίλλης απευθύνεται και στους μικρούς θεατές – όταν ήρθαμε, παρατήρησα ότι οι πρώτες σειρές ήταν γεμάτες παιδάκια που παρακολουθούσαν το έργο με μεγάλη προσήλωση. Είναι εύκολο ή απαιτητικό κοινό τα παιδιά, κατά τη γνώμη σου;
Α: Τα παιδιά είναι, κατά τη γνώμη, μου το πιο δύσκολο κοινό, απ’ την άποψη πως δεν πρόκειται να κάνουν υπομονή ή να δείξουν ευχαρίστηση εάν πραγματικά δεν το αισθάνονται. Είναι άκρως ειλικρινή. Εγώ ακούω παιδιά να γελάνε με την ψυχή τους, βλέπω παιδιά να περιμένουν με τους γονείς τους στο φουαγιέ με μάτια ορθάνοιχτα γεμάτα χαρά και αγωνία να χαιρετήσουν τους ήρωες του έργου και να βγάλουν μια αναμνηστική φωτογραφία. Αυτό από μόνο του με κάνει να αισθάνομαι ότι η παράσταση πέτυχε.
Ε: Πώς σου φαίνεται η θεατρική παιδεία στην Ελλάδα;
Α: Δεν πιστεύω πως η θεατρική παιδεία είναι επαρκής στην Ελλάδα. Ελάχιστα είναι τα σχολεία που θεωρούν σημαντικό να αναπτύξουν στο παιδί την αγάπη για το θέατρο. Εγώ είχα την τύχη να είμαι σ’ ένα τέτοιο σχολείο και παρόλο που δεν είχα σκεφτεί να γίνω ηθοποιός, είχα βρεθεί από μικρή στο θέατρο και το ζητούσα. Πέρα λοιπόν απ’ την παιδεία, το παιδί είναι τυχερό να γνωρίσει αυτή την τέχνη εάν οι γονείς του το θεωρούν σημαντικό και επιλέγουν το θέατρο ως μέσο ψυχαγωγίας.
Ε: Στο έργο υποδύεσαι τη Ροζίνα, ένα νεαρό κορίτσι μιας άλλη εποχής που ζει υπό αυστηρή εποπτεία, χωρίς πολλές ελευθερίες και τη δυνατότητα να αποφασίζει η ίδια για τη ζωή της. Πόσο μοιάζει η Ροζίνα με τη Νίκη και τα σύγχρονα κορίτσια; Θα έλεγες ότι είναι κόντρα ρόλος για σένα;
Α: Η πατριαρχία είναι σαν την υγρασία, φωλιάζει στις οικογένειες μέχρι και σήμερα - πότε φανερά και πότε όχι. Οτιδήποτε μας πιέζει και μας στερεί κάτι που έχουμε ανάγκη, μας οδηγεί σε δυο δρόμους. Ή να υποκύψουμε αποδεχόμενοι την αδυναμία μας να στηρίξουμε τον εαυτό μας ή να σταθούμε στα πόδια μας και να παλέψουμε γι’ αυτό. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Η Ροζίνα είναι ό,τι χρειαζόμουν ανεβαίνοντας πρώτη φορά στη σκηνή. Υπερασπίζομαι τα όνειρα μου. Ο Σαίξπηρ έχει πει: «Η πιο επαναστατική πράξη είναι ο έρωτας». Η Νίκη έπαθε έρωτα με το θέατρο κι έτσι στήριξε την απόφασή της, απέναντι στους γονείς της, και έγινε ηθοποιός. Έτσι ακριβώς και η Ροζίνα: ερωτεύτηκε τον κόμη κι έτσι ήρθε απέναντι στον κηδεμόνα της. Ό,τι μας στερεί το δικαίωμα να πάμε προς αυτά που θέλουμε, στην πραγματικότητα μας δίνει την ίδια ενέργεια με ό,τι συμφωνεί μαζί μας. Η πίστη και η δύναμη που χρειάζεται να το πετύχουμε μεγαλώνει μέσα μας και τα εμπόδια μικραίνουν.
Όταν θες κάτι με την καρδιά σου, οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο σου είναι κομμάτι της διαδρομής σου.
Όλα είναι εκεί τελικά για να σε βοηθήσουν να φτάσεις… «Να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος…» Ένα είναι το εμπόδιο για τον καθένα μας: «Ο εαυτός μας», τίποτε άλλο.
Ε: Η προβολή και αναγνωρισιμότητα ακολουθούν τα επαγγελματικά σου βήματα μέχρι τώρα, όλα επιτυχημένα. Πώς τα διαχειρίζεσαι όλα αυτά; Σε αγχώνει η επόμενη μέρα ή γίνεται ευκολότερο με τον καιρό;
Α: Η προβολή και η αναγνωρισιμότητα είναι μέρος του παιχνιδιού.
Όποιος άνθρωπος με έχει πλησιάσει μέχρι σήμερα μου ‘χει δώσει χαρά και κουράγιο να συνεχίσω.
Γιατί αναμφισβήτητα το να είσαι ηθοποιός θέλει γερό στομάχι. Με αγχώνει η επόμενη μέρα, ποσό μάλλον στην εποχή που ζούμε, καθώς τίποτα δεν είναι σίγουρο πια. Πολλοί συζητούν για νέο lockdown και ναι, με πληγώνει η ιδέα να σταματήσουμε προτού ολοκληρωθεί το ταξίδι μας. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας. Δεν θα έλεγα πως γίνεται ευκολότερο με τον καιρό. Το μόνο που με καθησυχάζει είναι η σκληρή δουλειά. Όταν κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για τους στόχους μου, δεν αμφισβητώ τον εαυτό μου. Θεωρώ πως η πορεία μου εξελίσσεται με τρόπο που μου δίνει τα μαθήματα που χρειάζομαι για να συνεχίσω. Εύχομαι να δουλεύω στο θέατρο, τώρα που ξεκίνησα, για το υπόλοιπο της ζωής μου. Εσωτερική δύναμη και καλή καρδιά. Αυτά χρειάζομαι.
Ε: Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεσαι να ερμηνεύσεις ή κάποια συνεργασία την οποία θα ήθελες οπωσδήποτε να δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς - εγχώρια ή διεθνή;
Α: Πριν δυο χρόνια σπούδασα στη Nέα Yόρκη, προκειμένου να εξελίξω τις γνώσεις μου στην υποκριτική, στην κάμερα. Εξεπλάγην απ’ την οργάνωσή τους και την παιδεία τους. Θα ήθελα πολύ να συμμετάσχω σε κάποια ταινία στο εξωτερικό, να καταφέρω να έχω έστω και μία τέτοια εμπειρία. Στην Ελλάδα θα ήθελα σίγουρα να κάνω θέατρο με παρά πολλούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς, φυσικά και ταινίες, αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν ονειρεύομαι και τις ξένες παραγωγές. Αυτό που με συγκινεί περισσότερο στο να εργαστώ στο εξωτερικό είναι το γεγονός πως μ’ αρέσει να βρίσκομαι με ανθρώπους με έχουν άλλη κουλτούρα, μιλούν διαφορετική γλώσσα. Επίσης αγαπώ βαθιά τα ταξίδια. Αν μπορούσα να τα συνδυάσω με τη δουλειά μου, θα ήταν ευχής έργο.
Ε: Και για το τέλος, τι σου εύχεσαι για το 2022 που ήρθε πριν από λίγες μέρες;
Α: Εύχομαι ολόψυχα ό,τι ζούμε να μας κάνει καλύτερους και δυνατότερους, πνευματικά και σωματικά. Τα θέατρα να παραμείνουν ανοιχτά. Η αλήθεια να συνεχίσει να βγαίνει στο φως. Αγάπη να πλημμυρίσει τις καρδιές όλων μας και να σβήσει τον φόβο που τόσο έντονα μπήκε στις ζωές μας.
Καλή χρονιά!
Σ’ ευχαριστούμε πάρα πολύ για τον χρόνο σου, καλή συνέχεια με ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες!