Τρεις ηθοποιοί, μας παρουσιάζουν την ιστορία δύο αδερφών, γεννημένων και μεγαλωμένων σε μια φανταστική κωμόπολη της Αλβανίας, το Τέρς.
Ο Κάρλ και ο Φρεντερίκ, λίγο πριν συνοδεύσουν τον πατέρα τους στην τελευταία του κατοικία, αναμοχλεύουν το παρελθόν με αποτέλεσμα να έρθουν αντιμέτωποι με τις αλήθειες που δεν είχαν το θάρρος, και ίσως τη θέληση ή και την κρίση να αντιμετωπίσουν στο παρελθόν.
Στο κείμενο του, ο Γκαζμέντ Καπλανί, μας μιλάει για το κλίμα που επικρατούσε στην Αλβανία, αλλά και γενικότερα στα Βαλκάνια, ακολουθώντας τις μεγάλες αλλαγές του καθεστώτος, και τις μεγάλες μεταναστευτικές ροές που ακολούθησαν.
Ο Κάρλ, αποφασισμένος να μη μείνει στην πατρίδα του, αποφασίζει να φύγει, αφήνοντας πίσω τον πατέρα και τον αδερφό του. Η διαδρομή του, του οδηγεί στο κέντρο της Αθήνας, όπου πέφτει θύμα ληστείας από συμπατριώτες του, και εν τέλει για να μην τον απελάσουν οι αρχές, ξεκινά να εργάζεται ως κηπουρός στο σπίτι μιας γυναίκας, σχεδόν δυο δεκαετίες μεγαλύτερη από τον αυτόν, που μέλλει να γίνει και η σύντροφός του για τα επόμενα 15 χρόνια.
Οι τρεις πρωταγωνιστές, Έλιο Φοίβος Μπέικο, Ντέμπορα Οντόγκ και Θανάσης Κριτσάκης, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Παντελή Φλατσούση, βάζουν λίγο από τον εαυτό τους, τόσο στους ρόλους που υποδύονται, όσο και στο ίδιο το έργο, μιας και μοιράζονται με το κοινό της δική τους ιστορία, συγκινώντας μας όλους με την αλήθεια τους.
Πως αντιμετωπίζει ένας λαός, τον "ξένο"; Τον "παρείσακτο";
Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο, δυστυχώς ακόμα και της δικής μου γενιάς, να αντιληφθεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται κάποιος που αναγκάστηκε να φύγει από τον τόπο του.
Δεν ξέρω τι φταίει γι' αυτό. Ίσως οι γονείς μας που δε μας έμαθαν πως πάνω απ' όλα πρέπει να είμαστε ανθρωπιστές. Ίσως το σχολείο. Ίσως οι πολλές φορές άνομη συμπεριφορά των μεταναστών. Όλα αυτά μαζί, καλλιεργούν ένα κλίμα ξενοφοβίας, το οποίο γιγαντώνεται, και μετατρέπεται σε ρατσισμό.
Γιατί όμως οι μετανάστες καταφεύγουν στην παρανομία; Την απάντηση την ξέρεις.
Όταν βρίσκεσαι σε συνθήκες ανέχειας, είναι φυσικό επόμενο να εγκληματήσεις με οποιονδήποτε για να ζήσεις. Αυτό όμως αφορά τους πάντες. Είτε είσαι από την Αλβανία, είτε από το Μπαγκλαντές είτε από την Ελλάδα, η πείνα θα σε μετατρέπει πάντα σε θηρίο.
Μπορούμε να μιλάμε για μέρες για το συγκεκριμένο θέμα, και άκρη να μη βγάλουμε.
Το όλο θέμα είναι πως ο ρατσισμός, ό,τι πρόσωπο και να έχει, αποτελεί μια μολυσμένη και συνεχώς επεκτεινόμενη πληγή, σε κάθε ψυχή που είναι υποχρεωμένη να τον υποστεί. Είτε αυτό σημαίνει πως μιλάμε για φυλές, είτε για φύλα, είτε για τη θρησκεία ή τη σεξουαλικότητα. Και δεν είναι ζήτημα διαφορετικού. Γιατί στο βάθος όλοι ίδιοι είμαστε. Το ίδιο ουρανό βλέπουμε και τον ίδιο αέρα αναπνέουμε. Είναι απλά ζήτημα παιδείας. Όχι εκπαίδευσης. Παιδείας.
Μπορείς να δεις ένα έργο, με μια διαφορετική σκηνοθετική ματιά, και μια αλήθεια που πολλές φορές υποκρίνεσαι πως υπάρχει;
Μπορείς να αγκαλιάσεις τον άνθρωπο και όχι "ξένο";
Μπορείς;
Η "Λάθος Χώρα", θα βρίσκεται στο Θέατρο Πόρτα, μέχρι τις 6 Φλεβάρη.