Review: «Ο Υπηρέτης δύο Αφεντάδων» γέμισε γλύκα την ψυχή μας
- Ανδρονίκη Προκόπη
- 10 Ιουλ
- διαβάστηκε 2 λεπτά
Είχα τη μεγάλη χαρά πριν δεκατέσσερα χρόνια να δω αυτή την παράσταση. Μόλις έμαθα ότι θα ξαναπαιχτεί, το έβαλα αμέσως στο πρόγραμμα. Και ο δρόμος με έφερε στο Βεάκειο... Στη δροσιά της Καστέλλας και με το φεγγάρι σχεδόν έτοιμο για πανσέληνο, απόλαυσα τον «Υπηρέτη δύο Αφεντάδων» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.
Στον πυρήνα της ιστορίας βρίσκεται ο Τρουφαλντίνο, ένας φτωχός αλλά παμπόνηρος υπηρέτης, που για να εξασφαλίσει το φαγητό του αποφασίζει να εργαστεί ταυτόχρονα για δύο αφεντικά, χωρίς να αποκαλύψει σε κανέναν την απάτη του. Η απόφασή του αυτή οδηγεί σε μια αλληλουχία από ανατροπές, παρεξηγήσεις και ξεκαρδιστικές καταστάσεις, ενώ ταυτόχρονα το έργο σχολιάζει με σαρκασμό και χιούμορ τη διαφθορά, την υποκρισία και τις ταξικές αντιθέσεις.
Κλασικό έργο της παγκόσμιας δραματουργίας. Και πόσο διαχρονικό...
Τι γλυκιά που είναι η κωμωδία... Το γέλιο πάει χέρι-χέρι με το δάκρυ. Ακόμα και το δάκρυ, που μπορεί να κυλήσει, δε σε βαραίνει, σου φέρνει γλύκα, η οποία μετά σε ακολουθεί για μέρες... Μακάρι αυτή η γλύκα να μας «μεταμορφώσει» σε πιο ανθρώπους...
Μια αυθεντική comedia dell’ arte γεμάτη μουσικότητα, κίνηση και μάσκες! Σκηνικά από τον Μανώλη Παντελιδάκη, που σε παραπέμπουν σε βιομηχανική εποχή απ’ τη μία και απ’ την άλλη οι μάσκες και το καρναβάλι της Βενετίας, που μεσολαβούν σα χωρικά, σα θέατρο εν θεάτρω, σε παραπέμπουν στο γλέντι της ζωής. Γιατί τη ζωή πρέπει να τη γλεντάς, όσο πικρή κι αν είναι πολλές φορές... Ευφάνταστες χορογραφίες από τη Στεφανία Σωτηροπούλου και κουστούμια από την Ηλένια Δουλαδίρη στην πένα, στο πνεύμα του καρναβαλιού της Βενετίας και μουσική απόλυτα ταιριαστή με το ύφος και την ατμόσφαιρα του έργου. Βάιε Πράπα, είσαι ταλέντο!
Ένας θίασος θαυμάσιος! Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είναι αληθινός... Είναι ατόφιος... Είναι χαρισματικός! Ώρες ώρες νόμιζα ότι έβλεπα τον Charlie Chaplin... Είτε υποδύεται κωμικούς ρόλους είτε δραματικούς, αυτή η σπιρτάδα στα μάτια του είναι πάντα εκεί με την ειλικρίνεια και την αλήθεια που είχε πάντα... Η Φαίη Ξυλά στο διπλό ρόλο ανταποκρίνεται επάξια, είτε ως στιβαρός Φεντερίκο είτε ως ερωτευμένη γενναία Βεατρίκη. Ο Γιώργος Ψυχογιός απέδωσε τον Πανταλόνε με κωμική δεξιοτεχνία, αυτοσαρκασμό και κυρίως ανθρωπιά. Ο υπόλοιπος θίασος με πολύ ωραίες σκηνικές παρουσίες αποτελείται από τους Κωνσταντίνο Γαβαλά, Φραγκίσκη Μουστάκη, Άρη Κακλέα, Μένη Κωνσταντινίδου, Πάνο Παπαϊωάννου, Βαγγέλη Δαούση, Στεφανία Σωτηροπούλου, Γαβριέλα Αντωνοπούλου, Δημήτρη Σταυριανόπουλο και Νίκο Μυλωνόπουλο. Διόλου λίγες στιγμές υπήρξαν όπου σταματούσε η παράσταση για να χειροκροτήσουμε...
Μας αρέσει τέτοιο θέατρο... Και όταν το βλέπουμε, παραδινόμαστε στα χέρια και κυρίως στις ψυχές των συντελεστών, των ηθοποιών-ηρώων... Και όταν ολοκληρώνεται το ταξίδι, μένουμε μαγεμένοι με μια ψυχική ευφορία...
Θα πάνε παντού. Μην τους χάσετε. Θα γεμίσει γλύκα η ψυχή σας!
Τέλος, ας μου επιτραπεί να αφιερώσω αυτό το κείμενο σε έναν ηθοποιό που πριν δεκατέσσερα χρόνια ήταν μέρος αυτής της παράστασης, αλλά πλέον είναι ένα αστέρι. Αυτό το αστέρι θα συντροφεύει το θίασο και την παράσταση σε όλη την περιοδεία...
