Review: «Η πόρνη από πάνω» | Είναι μόνο ένα πάτωμα διαφορά;

Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Η πόρνη από πάνω» στο θέατρο Νέος Ακάδημος, η οποία έχει ήδη ανοίξει προπώληση για 14η χρονιά. Ο μονόλογος που ξεδιπλώνεται στους θεατές από την Κατερίνα Διδασκάλου τους παρασέρνει στα σκοτεινά μονοπάτια της οδυνηρής ζωής της, κάνοντάς τους μάρτυρες των πιο μεγάλων μυστικών της. 

Το σκηνικό της παράστασης | φωτ.: Μαρίνα Παπασωτηρίου

Η Ερατώ, αφηγήτρια και πρωταγωνίστρια του έργου, κάνει μια αναδρομή της θλιβερής ζωής της από τα δύσκολα παιδικά χρόνια που πέρασε λόγω των κοινωνικών συνθηκών και την στάση του πατέρα της μέχρι και τις βάναυσες στιγμές που βίωσε δίπλα στον μακαρίτη πλέον σύζυγό της. Με μια μοναδική μαεστρία στις εκφράσεις της, δείχνει πως ο γάμος της που πίστευε ότι θα ήταν η σωτηρία της, έγινε τελικά η μεγαλύτερη της φυλακή. Προδοσία, βιαιότητα, απόρριψη, μίσος, δύναμη, αδυναμία, κρυφοί πόθοι κατακλύζουν την σκηνή μέχρι που μετακομίζει στο διαμέρισμα πάνω από το δικό της μια πόρνη που θα αλλάξει την ζωή της για πάντα χωρίς επιστροφή...

Όμως, η Πρέβεζα που άφησε πίσω της για ένα καλύτερο μέλλον, θα την ακολουθεί αιωνίως.

Ο σκηνοθέτης Σταμάτης Πατρώνης μέσα από λιτές επιλογές και έναν απλό σκηνικό διάκοσμο, απέδωσε κάθε στοιχείο της παράστασης. Τα αντικείμενα μετουσιώθηκαν σε συμπληρωματικές μορφές υποκριτικής που εξέφρασαν τον ανθρώπινο πόνο και το σκοτάδι που κρύβει η μονόπλευρη αγάπη. Οι επιλογές διακρίνονταν από καλλιτεχνική αρμονία οδηγώντας στην συναισθηματική τέρψη του θεατή. 

Η ενδυματολογία του Δημήτρη Ανδριανού χαρακτηρίστηκε από απόλυτη ευστοχία στις επιλογές. Το απλό, σεμνό και αυστηρό της εποχής μαύρο φόρεμα που φοράει η Ερατώ ως χήρα με τα μαλλιά επιμελημένα μαζεμένα σε έναν χαμηλό κότσο δείχνουν το συντηρητικό, περιορισμένο και κατακλυσμένο από κοινωνικά πρέπει περιβάλλον τόσο με τον πατέρα της όσο και με τον σύζυγό της. Σταδιακά, θα βγάλει τα μαύρα της χαμηλά παπούτσια και δεν θα τα ξανά φορέσει δείχνοντας την γείωσή της μέσα από τον στοχασμό των όσων έγιναν. Στο τέλος, το κόκκινο φόρεμα που θα φορέσει θα αποτελέσει την αφετηρία για τη νέα της ζωή, τα δικά της όχι, την απόφασή της να ζήσει για μια φορά όπως θέλει εκείνη, διεκδικώντας όλα όσα στερήθηκε. Τα ανέμελα λυτά μαλλιά της χορεύουν στους τόνους απελευθέρωσης και λούζονται από τον μανδύα του αέρα, που τόσο είχε στερηθεί. Το κόκκινο κραγιόν που με προσοχή βάζει δείχνει τον ερωτισμό που είχε χάσει και τώρα επιθυμεί να ξαναβρεί. Δυο χείλη κατακόκκινα έτοιμα να φιληθούν. Οι μαύρες ψηλές της γόβες με τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνουν τα τακούνια δείχνουν σε κάθε βήμα της ότι νίκησε τελικά η ζωή. Καθώς τρέχει και βγαίνει πλέον έτσι ντυμένη έξω, αποχαιρετά την Πρέβεζα και γνωρίζει την Αθήνα.

Η Κατερίνα Διδασκάλου, ως Ερατώ, καθήλωσε το κοινό με την συγκλονιστική ερμηνεία της, τις εναλλαγές στις εκφράσεις της, τις φωνητικές και φωνολογικές αλλαγές, την κατάθεση ψυχής που προσέφερε στο τέλος ως γυναίκα που υπέστη κακοποίηση τόσο από τον πατέρα της όσο και από τον σύζυγό της, που είδε να διαλύονται όλα της τα όνειρα και να της παίρνουν το πιο πολύτιμο κομμάτι της. Με αριστοτεχνικό τρόπο, ακροβατεί μεταξύ δύναμης και αδυναμίας, ελπίδας και θλίψης, αγάπης και μίσους, γης και ουρανού, φωτιάς και νερού με μια ερμηνεία που ο θεατής της πλατείας θα κουβαλά για πάντα.

Μαρίνα Παπασωτηρίου

Πληροφορίες για την παράσταση