Την εβδομάδα που πέρασε βρεθήκαμε σε μια από τις λίγες πριν το τέλος παραστάσεις της παράστασης «Πάκο Γιούνκε» σε σκηνοθεσία Λευτέρη Παπακώστα, στο Θέατρο 104.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Το έργο αρχικά βασίζεται σε νουβέλα του Περουβιανού ποιητή Σέσαρ Βαγιέχο.
Ο Πάκο Γιούνκε είναι ένα παιδί διαφορετικό το οποίο παλεύει να επιβιώσει σε ένα κόσμο που η ομοιογένεια είναι το μόνο αποδεκτό. Είναι ο καινούριος μαθητής σε ένα ακριβό σχολείο, μόνο που ο ίδιος είναι φτωχός. Δεν είναι ξεκάθαρο στην αρχή πώς κατέληξε εκεί μα τελικά αποδεικνύεται πως η μητέρα του δεν είναι τίποτα άλλο από μία απλή εργαζόμενη στο σπίτι του πλουσιότερου άντρα της πόλης. Ο Ουμπέρτο Γκριβ, ο γιός του πλούσιου αυτού άντρα, θεωρεί τον Πάκο δικό του, ένα από τα παιχνιδάκια του, ένα πράγμα, ένα απόκτημα. Πιστεύει πως μπορεί να τον κάνει ότι θέλει. Ο Πάκο Γιούνκε όμως έχει δύναμη και υπομένει. Απορρίπτει την αποδοχή και την αναζητά παράλληλα.
Οι εντυπώσεις μας
Το έργο μιλά για τον εκφοβισμό - το γνωστό ως bullying - και συγκεκριμένα τον σχολικό εκφοβισμό και είναι ξεκάθαρα μια διαχρονική ιστορία. Ένα μικρό δράμα που εκτυλίσσεται δίπλα στον καθένα μας καθημερινά. Ο δυνατός ασκεί τον εκφοβισμό και ο αδύναμος τον δέχεται. Το έχουμε ζήσει όλοι είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά, λιγότερο ή και πιο πολύ. Μα οι μαθητές αδιαφορούν και οι καθηγητές το ίδιο. Και τα θύματα υποφέρουν.
Ο Πάκο Γιούνκε είναι ένα παιδί διαφορετικό το οποίο παλεύει να προστατέψει διαφορετικότητα του. Θέλει να τη φωνάξει δυνατά, μα δεν μπορεί. Στην περίπτωση της διασκευής του Λευτέρη Παπακώστα και Κατερίνας Παρισσινού η διαφορετικότητα του Πάκο παίρνει μια ευρύτερη και ταυτόχρονα πιο συγκεκριμένη μορφή, η οποία έγκειται και στο ότι ανήκει στην LGBTQ+ κοινότητα.
Και ενώ κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό που το κάνει διαφορετικό είναι σαν να το διαισθάνονται και ο εκφοβισμός εντείνεται. Ακόμα και αυτοί που παρουσιάζονται σαν φίλοι του πολύ εύκολα γυρνάνε εναντίον του.
Η κοινωνία μας στιγματίζεται από μια γενική κανονικοποίηση του εκφοβισμού. Δεν εκπλήσσει πια κανέναν. Γινόμαστε μάρτυρες του κάθε μέρα, αλλά απλά γυρνάμε το βλέμμα από την άλλη. Σπάνια μιλάμε, σπάνια υπερασπιζόμαστε. Σπάνια θυμώνουμε.
Ο Πάκο Γιούνκε όμως θυμώνει. Πνίγεται από την αδικία, όμως φοβάται. Όχι για τον εαυτό του, για τη μαμά του, για τη δουλειά της, για την επιβίωση. Θα τα καταφέρει;
Η σκηνοθεσία του έργου αποδίδεται με μάτια ρεαλιστική μα και σουρεαλιστική ταυτόχρονα. Ο Λευτέρης Παπακώστας εισάγει την τεχνολογία και χρησιμοποιεί παράλληλα ηχητικά εφέ, φέρνοντας το έργο πιο κοντά ακόμα στο σήμερα. Οι ηθοποιοί αποδίδουν στο έργο την κατάλληλη συναισθηματική φόρτιση και αποδίδουν τους ρόλους τους ρεαλιστικά.