Στη σκήνη "Νίκος Κούρκουλος", παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο του Λιβανο-Καναδού συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιού Ουαζντί Μουαουάντ «Όλοι εμείς πουλιά».
Ο Εϊτάν, Γερμανοεβραίος φοιτητής γενετικής στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, γνωρίζει και ερωτεύεται τη Γουαχίντα, Αμερικανίδα φοιτήτρια αραβικής καταγωγής. Η σχέση τους συναντά την εχθρότητα της εβραϊκής οικογένειας του Εϊτάν. Το ταξίδι του ζευγαριού στο Ισραήλ και μια βομβιστική ενέργεια, που θα στείλει τον Εϊτάν στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση, θα γίνει η απαρχή να αποκαλυφθεί το παρελθόν μιας οικογένειας. Τα μυστικά αντηχούν, η αλήθεια εκρήγνυται και η οικειότητα γίνεται κομμάτια μέσα στη δίνη των παγκόσμιων γεγονότων που «επιτίθονται» στους ήρωες του έργου.Με όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες, τα τελευταία χρόνια για την ακρίβεια στη λωρίδα της Γάζας, το έργο μοιάζει πολύ επίκαιρο μόνο και μόνο από αυτό το στοιχείο του. Ένας έρωτας ανθίζει ανάμεσα σ’ έναν Γερμανοεβραίο (ήδη οι δύο χώρες καταγωγής του – Γερμανία και Ισραήλ – έχουν αιματηρό παρελθόν μεταξύ τους) και μια Αμερικανο-παλαιστίνια.
Με φόντο αυτό το χάος μεταξύ Εβραίων και Παλαιστίνιων, γεννιέται αυτός ο έρωτας αυτών των δύο φαινομενικά διαφορετικών κόσμων και αρχίζουν και ξεγυμνώνονται όλοι οι ήρωες της ιστορίας. Ο Εϊτάν και η Γουαχίντα γνωρίζονται και ερωτεύονται σ’ ένα "ασφαλές" και ουδέτερο περιβάλλον, στη βιβλιοθήκη ενός πανεπιστημίου στην Αμερική. Εκεί είναι ο Εϊτάν και η Γουαχίντα, όχι ένας Εβραίος και μια Παλαιστίνια. Μόλις όμως ταξιδεύουν στο Ισραήλ, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται, να θυμούνται, να ανακαλύπτουν τις άγνωστες ταυτότητές τους. Κι εκεί ίσως εγκλωβίζονται, προσπαθώντας να τις αποτινάξουν ή να τις αποποιηθούν. Αναρωτιέμαι αν χρειάζεται να γνωρίσεις κάτι για να το αποποιηθείς...
Οι δύο νέοι μοιραία δυστυχώς εγκλωβίζονται στις ταυτότητες των ομάδων τους. "Η ταυτότητα της ομάδας είναι η καταστροφή της ανθρωπότητας". Κατά βάθος, όπως αποδεικνύεται στην πορεία του έργου, όλοι οι ήρωες είναι εγκλωβισμένοι, γνωρίζοντάς το ή αγνοώντας το, σε μια ταυτότητα που τους φυλακίζει και δεν τους ελευθερώνει. Ίσως όλοι να είμαστε...
"Πρέπει να είμαστε αγκιστρωμένοι στις ταυτότητές μας", όποιες και όσες κι αν είναι αυτές; Η ταυτότητά μας, αυτό το ερώτημα «ποιος είμαι, τι είμαι;» είναι πράγματι οδηγός σε αυτό το ταξίδι της αυτοαναζήτησης; Μήπως η αλήθεια και η απάντηση σε αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα πονέσουν και φυλακίσουν περισσότερο απ’ ότι να λυτρώνουν;
Δυνατά νοήματα...
Το τείχος που χωρίζει τον Εϊτάν και τη Γουαχίντα, το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, όλους μας τον έναν από τον άλλον, πρέπει να γκρεμιστεί! Ή εμείς να πετάξουμε πάνω από αυτό!
-Σήκωσε το κεφάλι σου. Τι βλέπεις;
-Πουλιά...
Τα πουλιά πετάνε πέρα και πάνω από τείχη, φυλακές...
Ας μπορούσαμε όλοι μας να απελευθερωθούμε από τη φυλακή κάθε είδους "ταυτότητας" που μας ορίζει και να συμπορευτούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό... Ας μπορούσαμε όλοι μας να είμαστε πουλιά...