Στο θέατρο Αργώ, κάθε Τετάρτη με Κυριακή, ανεβαίνει το πολύ γνωστό έργο του Αμερικανού συγγραφέα Jeff Baron «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην» με πρωταγωνιστές τον μεγάλο Γιώργο Κωνσταντίνου και τον Αποστόλη Τότσικα.
Ένας μοναχικός Νεοϋορκέζος, ο κύριος Γκρην, ο οποίος έχει αποτραβηχτεί μετά το θάνατο της γυναίκας του στο διαμέρισμά του στο Μανχάταν, δέχεται τις επισκέψεις ενός νεαρού εργαζομένου, του Ρος Γκάρντινερ, ο οποίος του προκάλεσε άθελά του ένα ατύχημα. Η σχέση αυτή θα αλλάξει για πάντα και τους δύο. Θα σύρει τον καθένα έξω από τη ζώνη ασφαλείας του, θα απειλήσει τις επιφανειακές βεβαιότητες, θα απαλύνει τα αγκάθια τους.
Ένα ατύχημα είναι η αφορμή να συναντηθούν αυτοί οι δύο, λιγότερο ή περισσότερο γνώριμοι σε όλους μας, χαρακτήρες. Ένας ηλικιωμένος, αποτραβηγμένος από τη ζωή, μόνος και μοναχικός, ο κος Γκρην, και ο πολύ νεότερός του, αρκετά δραστήριος, εργαζόμενος νέος, ο Ρος Γκάρντινερ, που κι αυτός όμως έχει τις δικές του μοναξιές...
Θα μπορούσε να είναι συνάντηση δύο διαφορετικών κόσμων.
Είναι δύο παντελώς άγνωστοι άνθρωποι με μεγάλο χάσμα γεννεών που αντανακλάται και στις αντιλήψεις τους. Αρχίζουν όμως να βρίσκουν κοινά πατήματα. Κι εκεί που ο, φαινομενικά πιο "δύσκολος" να κάμψει τις αντιστάσεις του, κος Γκρην αρχίζει να αισθάνεται άνετα και οικεία με τον Ρος, έχοντας εκμηστυρευτεί σε αυτόν και σε εμάς στιγμές της ζωής του, ο Ρος κάνει το δικό του "άνοιγμα" της ζωής του στον κο Γκρην και σε εμάς. Κι εκεί, δυστυχώς, οι αντιστάσεις του κου Γκρην επανέρχονται. Αυτή τη φορά, όμως, αυτές οι αντιστάσεις δεν προέρχονται από το γεγονός ότι δεν τον ξέρει, αλλά από προκαταλήψεις και στερεότυπα που λίγο-πολύ όλοι έχουμε, δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό λόγω άγνοιας...
Ο Ρος μπορεί επιφανειακά και φαινομενικά να απομακρύνει τον κο Γκρην από κοντά του. Όμως, στην πραγματικότητα, προσπαθεί να τον φέρει πιο κοντά του. «Είμαστε φίλοι. Δεν θέλω να σας λέω ψέμματα». Και γιατί να του πει ψέμματα; Σάμπως θα πρέπει να ντρέπεται, αυτός και τόσοι άλλοι "Ρος" εκεί έξω;
Από εκείνη τη στιγμή και μετά αρχίζουν να γνωρίζονται πραγματικά και ουσιαστικά. Ο ένας προσπαθεί να κάμψει τις αντιστάσεις του άλλου και να τον φέρει πιο κοντά του, πιο κοντά στην αποδοχή, τη συγχώρεση, την αγάπη.
Το θέατρο είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας. Σ’ αυτό – πρέπει να – αντικατοπτρίζονται και να καθρεπτίζονται οι χαρακτήρες και τα προβλήματα της κοινωνίας, πώς στεκόμαστε ως μονάδες αλλά και ως κοινωνία απέναντι σε αυτά και πώς πρέπει να στεκόμαστε. Δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει πολλά...
Αν έπρεπε να περιγράψω με δυο λόγια αυτό το έργο, αυτά θα ήταν λίγες λέξεις: Συντροφιά. Συγκίνηση. Συγχαρητήρια!