Μπορούν όλοι οι άνθρωποι να αγαπήσουν; Είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί να αγαπήσουν, ερωτικά κυρίως, κάποιον άλλον άνθρωπο;
Ξέρω θα πείτε αμέσως «αν είναι αμοιβαίο, ναι».
Αυτά τα ερωτήματα άρχισαν να μου γεννιούνται βλέποντας αυτή την παράσταση.
Ένας άντρας «προσλαμβάνει» μια γυναίκα να μείνει μαζί του σ’ ένα ξενοδοχείο δίπλα στη θάλασσα, ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να βιώσει, να νιώσει την αγάπη. Η γυναίκα το δέχεται, παρ’ όλο που δεν είναι ιερόδουλη. Είναι ένας απροσδιόριστος και αφηρημένος έρωτας, όπως απροσδιόριστοι είναι και οι ήρωες – δεν αναφέρονται πουθενά τα ονόματά τους. Αρκετά συχνά στην παράσταση ακούγονται και οι σκέψεις του άντρα μέσω μιας γυναικείας φωνής. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι αυτή η φωνούλα της συνείδησής του...
Στην πορεία, η γυναίκα ανακαλύπτει ότι ο άντρας δεν μπορεί να νιώσει αγάπη, γιατί έχει προσβληθεί από την «αρρώστια του θανάτου».
-Θα πεθάνει χωρίς να έχει ζήσει για να πεθάνει (φράση από το έργο). Σύνδεση – δίπολο ζωής-θανάτου («αγαπώ, άρα ζω»).
Ο άντρας προσπαθεί και θέλει να αισθανθεί πώς είναι το γυναικείο κορμί, πώς είναι το άγγιγμά του. Δεν το έχει γνωρίσει ποτέ... Αισθάνεται ρίγος αλλά αμέσως το ταυτίζει με το ρίγος του κορμιού όταν πονάει. Ίσως και να ταυτίζει την αγάπη με τον πόνο. Ίσως και να έχει φραγμούς σε κάποια συναισθήματα, τους οποίους προσπαθεί να σπάσει. Θα ‘λεγε κανείς ότι προσπαθεί να διαχειριστεί την απουσία της αγάπης από την ψυχοσύνθεσή του.
Μπορούν όλοι οι άνθρωποι να νιώσουν την ηδονή σε μια ερωτική πράξη μαζί με όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα που αυτή προκαλεί;
Ο άντρας δεν μπορεί να βιώσει την αγάπη χωρίς τη γνωριμία του με μια θηλυκή ύπαρξη, με τα μέρη/μέλη της, με το αίσθημα της ηδονής. Ζητάει να εκφράσει όλα του τα συναισθήματα σε σημεία του γυναικείου σώματος που προκαλούν ηδονή («να κλάψω σε αυτό το σημείο του κόσμου, το αιδοίο»). Δεν είχε ξαναδεί ποτέ του μέλη του γυναικείου κορμιού, του φαίνεται κάτι τελείως διαφορετικό.
Η Duras, όπως επισημαίνεται και στο σκηνοθετικό σημείωμα, αναφέρεται συχνά στο «μεγαλείο της ανεξήγητης αγάπης», στο «ανεξήγητο της αρρώστιας του θανάτου που δεν μπορείτε να αγαπήσετε».
Μια παράσταση με ενδιαφέρουσα θεματική – το δίπολο (αγάπη-)ζωή-θάνατος πάντα είναι ενδιαφέρον με όποια μορφή κι αν παρουσιάζεται. Η «εισβολή» του κινηματογράφου ήταν επίσης ενδιαφέρουσα. Ένα λευκό στρώμα κρεβατιού με λευκά σεντόνια («λευκό, για να είναι πιο σκοτεινό», όπως αναφέρεται στο έργο) ήταν όλο το σκηνικό και οι ηθοποιοί έπρεπε να κινηθούν θεατρικά σε αυτό το χώρο. Τέλος οι ερμηνείες σωματικά και πνευματικά ήταν αξιοπρεπείς.