Review: «Το Γάλα» ζεσταίνει τις ψυχές όσων είναι ή νιώθουν μόνοι…
- Ανδρονίκη Προκόπη
- πριν από 1 ημέρα
- διαβάστηκε 2 λεπτά
Στο θέατρο Σταθμός, παρακολουθήσαμε την παράσταση «Το Γάλα» σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη και Ερμίνας Κυριαζή με τον ίδιο στο ρόλο του Λευτέρη, το Δημήτρη Πασσά στο ρόλο του Αντώνη, τη Στέλλα Γκίκα στο ρόλο της μάνας Ρήνας και τη Δήμητρα Βήττα στο ρόλο της Νατάσσας. Το έργο είναι γνωστό στο θεατρόφιλο κοινό από το πρώτο του ανέβασμα στο Εθνικό θέατρο με το ρόλο του αείμνηστου Κωνσταντίνου Παπαχρόνη στο ρόλο του Λευτέρη.
Μια μητέρα από την πρώην Σοβιετική Ένωση και οι δυο της γιοι συνθέτουν μια συγκλονιστική οικογενειακή ιστορία όπου φωτίζεται δεξιοτεχνικά από τον συγγραφέα ο συναισθηματικός κόσμος των ηρώων και οι ανησυχίες τους, όπως αυτές πηγάζουν μέσα από το κοινωνικό τους περιβάλλον, αλλά κυρίως η αίσθηση που έχει κανείς πως όλα μέσα του μαλακώνουν και ζεσταίνονται, όταν σταματάει πια να κλαίει και να πονάει γιατί δέχεται την τροφή του. Αγαπιέται… Κι όταν αυτό δεν συμβαίνει, τότε νιώθει ξένος. Σαν πρόσφυγας ανάμεσα σε δυο πατρίδες. Ξένες κι αυτές.
Το έργο ισορροπεί ανάμεσα στην ψυχική νόσο, ή καλύτερα στην ψυχική υγεία και στην κοινωνική παθογένεια.
Η παράσταση ανοίγει δεκάδες κοινωνικά ζητήματα. Από το ζήτημα της καταγωγής και την ενσωμάτωση σε μια κοινωνία ξένη για τους ήρωες, μέχρι τη βία, την ψυχική υγεία και πώς στεκόμαστε απέναντι σε αυτές. Οι χαρακτήρες είναι η επιτομή της (ελληνικής κι όχι μόνο) οικογένειας στο πώς αντιμετωπίζει όλα αυτά τα ζητήματα, μα κυρίως την ψυχική ασθένεια ενός μέλους. Πάντα μια τέτοια ασθένεια αποδιοργανώνει και παραλύει όλο το σύστημα της οικογένειας. Όπως συμβαίνει και με τα ναρκωτικά… Και τότε όλη η οικογένεια χρειάζεται στήριξη, κυρίως ψυχική. Λείπει σε όλους η ζεστασιά… Αποζητούν όλοι να αγαπηθούν και να ακουστούν…
«Είναι πιο καλό να αγαπιέσαι. Γιατί έτσι κάνεις κάποιον άλλον να αγαπήσει».
Ο Μάνος Καρατζογιάννης στον καλύτερο ρόλο του μέχρι σήμερα, ερμηνεύει με εσωτερικότητα, ευαισθησία αλλά κυρίως σεβασμό το ρόλο του Λευτέρη. Τέτοια ζητήματα και τέτοιους ανθρώπους οφείλεις να τους αντιμετωπίζεις με σεβασμό, είτε είσαι ηθοποιός είτε δουλεύεις μαζί τους είτε απλά τους γνωρίζεις με κάποιο τρόπο. Ο Δημήτρης Πασσάς στο ρόλο του Αντώνη, τον αδελφό του Λευτέρη, καταθέτει μια ερμηνεία με πολλές αποχρώσεις και αναγνώσεις. Όσο εξελίσσεται το έργο και ο ρόλος του, αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου μονοδιάστατος. Και ποιος άνθρωπος είναι άλλωστε… Η συγκινητική Στέλλα Γκίκα είναι η μαμά τους, μια μάνα λαϊκής καταγωγής που έχει φθαρεί από την μετοίκηση σε μια άλλη χώρα, την πάλη της αποδοχής και της ένταξης σε αυτήν. Στιβαρή ερμηνεία, μέχρι να ραγίσει… Η Δήμητρα Βήττα, η Νατάσσα, φέρνει δροσιά, ξεγνοιασιά και λίγη αναζωογόνηση στην οικογένεια, μέχρι να επηρεαστεί κι αυτή απ’ όσα ταλανίζουν τους ήρωες.
Η ρεαλιστική σκηνοθεσία (Μάνος Καρατζογιάννης μαζί με την Ερμίνα Κυριαζή) παίρνει θέση απέναντι σε όλα αυτά τα ζητήματα, τα αναδεικνύει τόσο όσο χρειάζονται για να φωτιστούν και να προβληματίσουν. Το θέατρο οφείλει να αναδεικνύει τόσο πολύπλευρα ζητήματα, για να ενσωματωθούν και να αρχίσουν σιγά σιγά να αποκτούν τη θέση που τους αξίζει στον κοινωνικό διάλογο.
Η παράσταση αφιερώνεται στον ηθοποιό Κωνσταντίνο Παπαχρόνη, που έφυγε από τη ζωή το 2008. Το κείμενο αυτό, εκτός από αυτόν, αφιερώνεται και σε όσους παλεύουν με τα σκοτάδια τους και αποζητούν τη ζεστασιά…
