Review: Στο «Άρωμα γυναίκας» κυριαρχούν όλες οι αισθήσεις
- Ανδρονίκη Προκόπη
- πριν από 6 ώρες
- διαβάστηκε 2 λεπτά
Η φετινή θεατρική σεζόν άνοιξε με την παράσταση «Άρωμα γυναίκας» στο θέατρο Βρετάνια. Στην πλειοψηφία (και σε μένα αρχικά), ο τίτλος με πήγε στη γνωστή ομότιτλη ταινία με τον Al Pacino. Κι όμως, η παράσταση δεν ήταν μόνο η ταινία ή μια διαφορετική παρουσίασή της.
Βασισμένη στο διήγημα «Το σκοτάδι και το μέλι» του Τζιοβάνι Αρπίνο, η ιστορία αρχίζει στο Τορίνο. Ο Φάουστο (Άκης Σακελλαρίου), ένας εκκεντρικός πρώην αξιωματικός, που έχει χάσει την όρασή του και ο συνοδός του, Τσίτσο (Προκόπης Αγαθοκλέους), νεαρός φαντάρος, ξεκινούν από το Τορίνο με τελικό προορισμό τη Νάπολη. Ένα ταξίδι που θα αλλάξει και τους δύο με απρόσμενο τρόπο. Στη διαδρομή θα συναντήσουν διαφορετικούς χαρακτήρες, μεταξύ των οποίων και η Σάρα (Μαριάννα Πουρέγκα), που ο καθένας θα προσθέσει τη δική του πινελιά στις αλλαγές των δύο χαρακτήρων.Οι ήρωές μας ταξιδεύουν με τρένο από το Τορίνο στη Νάπολη, από το βορρά στο νότο της Ιταλίας. Συνάμα κάνουν ένα ταξίδι ζωής, ένα ταξίδι αυτογνωσίας, χωρίς να το ξέρουν. Τις περισσότερες φορές έτσι χτίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις… Γνωρίζουν καλύτερα ο ένας τον άλλον αλλά και τους εαυτούς τους, αγαπιούνται, τσακώνονται, παλεύουν ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Το ερώτημα ποιος είναι τελικά το φως και ποιος το σκοτάδι αλλάζει διαρκώς πλευρά στην ιστορία μας. Αποδεικνύεται κάποιες φορές ότι ο Φάουστο, ένας τυφλός άνθρωπος, βλέπει πολύ περισσότερα από τον Τσίτσο. Ίσως γιατί βλέπει τη ζωή με άλλα μάτια και είναι αυτός που δείχνει το φως στον Τσίτσο…
Ο Άκης Σακελλαρίου είναι ο κυνικός Φάουστο, ένας διόλου εύκολος και συμπαθής άνθρωπος. Είναι ένας τυφλός από ατύχημα, αλλά μόνο βιολογικά. Γιατί βλέπει, μυρίζει, γεύεται τη ζωή με τα δικά του μάτια. Τα μάτια του είναι όλες οι άλλες αισθήσεις μας, που εμείς, αφήνοντάς τες κάπως ανεκμετάλλευτες, δεν ανακαλύπτουμε την αξία τους. Μια ερμηνεία στιβαρή με αλήθεια και εκτόπισμα!
Ο Προκόπης Αγαθοκλέους υπηρέτησε τον νεαρό και αφηγητή Τσίτσο με καθαρότητα και αγνό βλέμμα. Κοιτώντας μας βαθιά στα μάτια, μας αφηγείται την ιστορία. Θέλει να τη δούμε μέσα από τα δικά του μάτια, που άνοιξαν με τη βοήθεια του Φάουστο, μέσα από τα μάτια του ίδιου του Φάουστο, μέσα από τα μάτια όλων των ηρώων. Τι ωραία να βλέπεις, να ακούς μια ιστορία καθαρά…
Η Σάρα της Μαριάννας Πουρέγκα είναι το «άρωμα γυναίκας», η αγάπη του Φάουστο, φέρνοντας δροσιά και αύρα στη σκηνή. Η αγαπημένη κυρία του ελληνικού θεάτρου, Ξένια Καλογεροπούλου, είναι η θεία του Φάουστο, που προσπαθεί να προετοιμάσει τον Τσίτσο για το χαρακτήρα του ανιψιού της. Μια αληθινή κυρία και στη ζωή και στη σκηνή. Η παρέα των φίλων (Θησέας Παπαπαναγιώτου, Γεωργία Σωτηριανάκου, Σταύρια Νικολάου, Μαρία Καραγκιοζίδου, Ριχάρδος Αρώνης) φέρνει το κέφι και ζωντάνια της Νάπολης στη σκηνή. Οι Δημήτρης Διακοσάββας και Γιώργος Τζαβάρας στέκονται ποιοτικά και σταθερά στους ρόλους τους.
Η παράσταση με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Ασπιώτη πετυχαίνει ό,τι και το ίδιο το έργο, να μας προκαλέσει να δούμε πέρα από το προφανές, να γευτούμε με την καρδιά και το συναίσθημα την ίδια τη ζωή… Ίσως έτσι ανακαλύψουμε το φως…
«Δε βλέπει κανείς πολύ καλά, παρά μονάχα με την καρδιά. Ό,τι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια» - «Ο Μικρός Πρίγκιπας» (Antoine de Saint-Exupéry). Ας το έχουμε στο μυαλό μας…
