Στην παιδική σκηνή του Εθνικού θεάτρου, ανεβαίνει το παγκοσμίως γνωστό έργο του Κάρλο Κολόντι, ο «Πινόκιο», το έργο που μεγάλωσε γενιές και γενιές, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, μεταξύ των οποίων και εμένα... Οπότε, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω αυτή την παράσταση!
Το κλασικό παραμύθι, που ανάθρεψε και μάγεψε γενιές και γενιές και συνεχίζει να μαγεύει, αφηγείται τις περιπέτειες μιας ξύλινης μαριονέτας, του Πινόκιο. Η Αλεπού και ο Γάτος θα προσπαθήσουν να τον πείσουν, και σε μεγάλο βαθμό θα το καταφέρουν, να λοξοδρομήσει από το σχολικό του δρόμο, διαβεβαιώνοντάς τον ότι, αν τους ακολουθήσει, τον περιμένει μια ζωή γεμάτη περιπέτειες και ανεμελιά. Τίποτα όμως δεν θα είναι όπως του υποσχέθηκαν και ο Πινόκιο θα αναγκαστεί να περάσει από χίλια κύματα, να αντισταθεί στους πειρασμούς, να αλλάξει, να δυναμώσει και να ωριμάσει για να καταφέρει στο τέλος να βρεθεί και πάλι μαζί με τον πατέρα του, τον Τζεμπέτο.Ο Τζεπέτο, αν δε με απατά η μνήμη μου, δεν είχε παιδιά ενώ θα ήθελε. Γι’ αυτό αποφάσισε να φτιάξει μια ξύλινη κούκλα από πεύκο ("πίνο"), ένα ξύλινο αγόρι που το ονόμασε Πινόκιο. Αυτό το ξύλινο αγόρι δε νιώθει σωματικό πόνο, γιατί είναι φτιαγμένο από ξύλο, και, εκ πρώτης όψεως, ούτε ψυχικό πόνο, γιατί στην αρχή δεν κλαίει. Αυτά όμως στην πορεία θα αλλάξουν.
Ο Πινόκιο, όπως και κάθε παιδί, είναι επιρρεπής στα λάθη και κυρίως στις σκανταλιές. Τυχαίνει, όμως, αυτό το ξύλινο, σκανταλιάρικο αγόρι μέσα από τις αταξίες του να λέει και τις μεγαλύτερες αλήθειες. Γιατί πάνω απ’ όλα είναι ένα παιδί με την αθωότητα, τον αυθορμητισμό, την ειλικρίνεια, αλλά και με μια μικρή ή μεγαλύτερη αφέλεια, η οποία προκύπτει από αυτή την αθωότητα που έχουν όλα τα παιδιά. Ίσως αυτός να είναι ένας από τους πολλούς λόγους που αυτή η ιστορία μαγεύει μικρούς και μεγάλους. Άλλωστε ο Πινόκιο, κάνει μεν μια σκανταλιά, αλλά με την αθώα ειλικρίνεια που τον διακατέχει, λέει αφοπλιστικές αλήθειες.
«Τι απαίσια αρρώστια που είναι η πείνα...». Είναι όντως... Τέτοιες φράσεις αγγίζουν ευαίσθητες χορδές μικρών και μεγάλων.
Ο Γρύλος, απ’ την άλλη, λειτουργεί ως η συνείδηση του Πινόκιο. Είναι αυτή η φωνούλα που όλοι έχουμε μέσα μας και προσπαθεί να μας προστατέψει και να μας προειδοποιήσει για τις πράξεις μας. Αυτή η φωνούλα έχει γίνει έως και ενοχλητική σ’ όλους μας και έχουμε προσπαθήσει πολλάκις να τη σιγήσουμε. Όμως, "δεν μπορείς να σκοτώσεις τη συνείδησή σου". Αυτό προσπαθεί να κάνει και ο Πινόκιο σε μια μαγική, κυρίως χορογραφικά, σκηνή. Εδώ οφείλω να δώσω τα εύσημα και τα συγχαρητήρια στον Πάρη Μαντόπουλο για την κινησιολογία όλης της παράστασης και όλων των ηθοποιών!
Θα με συγκινεί πάντα αυτό το αγόρι που είναι αφελές, αθώο, που δε φοβάται να θυσιαστεί, που είναι ειλικρινές με την παιδικότητά του... Που είναι παιδί!