Στις 8 Απριλίου παρευρεθήκαμε στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «Ακανθώδης» σε κείμενο και σκηνοθεσία της Ζαχαρούλας Χρόνη, που παίζεται κάθε Πέμπτη στις 21:00 στο Θέατρο Νους – Creative space. Ένα εξ ολοκλήρου σύγχρονο κείμενο γραμμένο στο σήμερα για το χθες, το σήμερα και ελπίζω όχι το αύριο.
Η παράσταση πραγματεύεται ένα φλέγον κοινωνικό ζήτημα, τη γυναικοκτονία, και το βαθύ πατριαρχικό αποτύπωμα που επηρεάζει ακόμα και ασυναίσθητα ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Παρακολουθούμε τα γεγονότα πριν και μετά τη δολοφονία της Ίριδας (Φανή Γεωργακάκη). Η Ίριδα είναι η μικρή αδελφή της Δήμητρας (Κωνσταντίνα Βαρβαρήγου), η οποία βρίσκεται δολοφονημένη στο σπίτι της. Από εκείνη τη μέρα και μετά η ζωή της Δήμητρας αλλάζει, προσπαθεί με κάθε τρόπο να διαχειριστεί το πένθος, τη θλίψη και τα αμέτρητα ερωτήματα γύρω από το φόνο, κατηγορώντας ακόμα και τον εαυτό της. Ταυτόχρονα, ο σύζυγός της, ο Μιχαήλ (Αλέξανδρος Ιωαννίδης), προσπαθεί να τη βοηθήσει και να της σταθεί, προσπαθώντας και ο ίδιος να διαχειριστεί αυτό που συνέβη και τις αλλαγές που αυτό έφερε στις ζωές τους. 
Καθώς η αστυνομία δείχνει να μη θέλει να ασχοληθεί ιδιαίτερα με την υπόθεση, η Δήμητρα ξεκινάει τη δική της έρευνα για να βρει το δολοφόνο της αδελφής της σε μια ύστατη προσπάθεια να ηρεμήσει η ψυχή και των δύο. Άλλωστε, οι νεκροί πάντα ζητούν δικαίωση. Και, επειδή οι ίδιοι δεν μπορούν να την αποδώσουν, αναλαμβάνουν οι ζωντανοί, οι δικοί τους άνθρωποι, και κάποιες φορές και η δικαιοσύνη. Έτσι και η Ίριδα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου σιγά-σιγά (καθ)οδηγεί την αδελφή της προς την αλήθεια. Μια αλήθεια που η Ίριδα γνωρίζει καλά πως θα πονέσει πολύ την αδελφή της. Γι’ αυτό και η καθοδήγηση γίνεται βήμα-βήμα.
«Η Ίριδα ό,τι ένιωθε, το έγραφε». Αυτές οι λέξεις οδηγούν τη Δήμητρα προς το φως, την αλήθεια.
«Ακανθώδης». Ο τίτλος του έργου με παραξένεψε και μου τράβηξε την περιέργεια να τον ερευνήσω. Κυριολεκτικά σημαίνει «αγκαθωτός». Αμέσως θυμήθηκα ότι η Ίριδα ασχολιόταν με τα λουλούδια. Αυτά, για να προστατευτούν, έχουν αγκάθια, τα οποία πονάνε όποιον τα αγγίξει. Ίσως έτσι και η Ίριδα. Δεν άφησε την αδελφή της να "ακουμπήσει" την ψυχή της, να μάθει, γιατί θα πονούσε τόσο σα να τραυματιζόταν από αγκάθια. Η Ίριδα ήταν το "λουλούδι της". Ο θάνατός της ήταν σαν αγκάθι στην ψυχή της Δήμητρας κι εκείνη, μόνο αν καταδικαστεί ο δολοφόνος, θα βγάλει το αγκάθι από μέσα της.
Κάθε φορά που δολοφονείται μια γυναίκα, κι ένα ακόμα αγκάθι στις ψυχές μας.
Κι όσο δεν το αποκαλούμε με το όνομά του, γυναικοκτονία, αυτό το αγκάθι θα πονάει περισσότερο...
Έχουμε μερίδιο ευθύνης όσο δεν το αναγνωρίζουμε κι όσο κλείνουμε τα μάτια!
Έξυπνη έμπνευση η σκηνή αντιπαράθεσης θύτη-γυναικοκτόνου – Ίριδας-θύματος. Τι θα έλεγαν τα θύματα αν μπορούσαν να μιλήσουν; Τι αγκάθια θα έβγαζαν; Κι εμείς, είτε ως μέλη της κοινότητας-κοινωνίας είτε ακόμα περισσότερο όσοι υπηρετούμε τους θεσμούς, γιατί δεν έχουμε αφτιά ανοιχτά, κεραίες τεντωμένες να προλάβουμε το χείριστο, προτού συμβεί;
Μια παράσταση – ευκαιρία να ακούσουμε τις γυναίκες που δεν ξέρουμε τι θα έλεγαν αν μπορούσαν και να αναλογιστούμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης στα τετελεσμένα με στόχο να προλάβουμε τα πιθανά μελλούμενα. Γιατί όσο δεν σπάει το απόστημα της πατριαρχίας, θα υπάρχουν δολοφονημένες Ίριδες και Δήμητρες που θα ζητούν δικαίωση και γαλήνη.