Μια παράσταση 70 λεπτών που καθήλωσε και θα καθηλώσει τους θεατές.
Με αφορμή το φετινό έτος-αφιέρωμα στον Ιάκωβο Καμπανέλλη, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Μάνου Καρατζογιάννη, παρουσίασαν 30/9-2/10 το μονόπρακτο «Αυτός, ο Άλλος και το παντελόνι του», στο θέατρο Σταθμός , πριν ξεκινήσει την χειμερινή περιοδεία του.
Δε θα πω ψέματα.
Ήμουν αρκετά προκατειλημμένη πηγαίνοντας στο θέατρο, μιας και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης είναι αποτυπωμένος στον νου μας ως κωμική φιγούρα.
Είμαστε η γενιά των «Εγκλημάτων» κι αυτό δεν αλλάζει.
Το έργο δεν είναι μια απλή κωμωδία...ή ένα απλό δράμα. Είναι κάτι και από τα δύο.
«Γάμος χωρίς κλάματα και κηδεία χωρίς γέλιο, γίνεται;»
που λέει κι ο σοφός λαός.
Θα σας εξηγήσω!
Το Α' μέρος της παράστασης, ήταν μέρος του έργου «Επικήδειος» του Καμπανέλλη, το οποίο ήταν αυτό που καταλάβατε. Ο σχολιασμός μιας κηδείας.
Της κηδείας ενός συγγραφέα, που παρά το γεγονός πως ήταν άσημος, έγινε σπουδαίος "χάρη" στο θάνατό και την κηδεία του, όπου πληθώρα κόσμου συγκεντρώθηκε για να του πει το ύστατο "αντίο".
Ο σχολιασμός και οι ατάκες που διαδέχονταν η μια την άλλη από ένα και μόνο άτομο επί σκηνής, ήταν ξεκαρδιστικές, ειδικά αν σκεφτείς πως ο θάνατος είναι ένα γεγονός που για πολλούς θεωρείται ταμπού.
Θεώρησα ότι ο κ. Χατζηπαναγιώτης τον οποίο έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε κωμωδίες και σε κομεντί έκανε για άλλη μια φορά καλά ή μάλλον εξαίρετα τη δουλειά του, μέχρι που αντιλήφθηκα ότι πίσω από τα αστεία και τα γέλια κρύβονταν κάτι άλλο, βαθύτερο.
Ουσιαστικά αυτό που ο Καμπανέλλης προσπαθεί-με επιτυχία- να υπογραμμίσει είναι πως για να πετύχεις, δε χρειάζεσαι μόνο ταλέντο αλλά και άκρες, θίγοντας έτσι την ανισότητα και την αδικία που επικρατεί.
Το Β' μέρος της παράστασης βασιζόταν στο έργο «Αυτός και το παντελόνι του».
Αυτό που μπορώ να σχολιάσω, είναι πως ο Χατζηπαναγιώτης άγγιξε τις ψυχές μας μόνο με τα μάτια του και τη φωνή του.
Το έργο αυτό αναφέρεται σε έναν άνθρωπο ο οποίος γυρνάει ένα μεσημέρι από τη δουλειά του και συνειδητοποιεί πως το παντελόνι του έχει σκιστεί. Ναι θα μου πείτε εντάξει, και;
Κι όμως αυτή είναι η ιδέα που πλαισιώνει τον κύριο χαρακτήρα που δεν είναι άλλος από την ΜΟΝΑΞΙΑ. Σε όλο το δεύτερο μέρος βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να πισωγυρίζει και να μιλάει μέσω των αναμνήσεων του, από διάφορα μικροπράγματα, εντελώς αμελητέα για πολλούς από εμάς, που καλείται να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του π.χ. η γειτόνισσα που του μιλάει ή το να προσπαθεί να περάσει την κλωστή στη βελόνα.
Ουσιαστικά ο συγγραφέας θίγει το θέμα της μοναξιάς που μπορεί να βιώνει ένα άτομο και πόσο άσχημη είναι η γυμνή αλήθεια όταν τη βιώνεις.
Τα κοστούμια, τα φώτα, το σκηνικό δεν ήταν λιγότερα από πολύ αλλά ούτε και περισσότερα από λίγο. Έφερναν μια τέλεια ισορροπία, ώστε να αναδεικνύονται τα συναισθήματα και η ένταση της στιγμής, χωρίς να αποσπάται το μάτι του θεατή.
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, το είναι ξεπερνάει κατά πολύ το φαίνεσθαι, και είναι φανερό πως σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής το ξέρουν καλά.
Το έργο ταξιδεύει τέλος Οκτώβρη στη Θεσσαλονίκη, και αναμένονται να ανακοινωθούν και οι υπόλοιποι σταθμοί του.
Αδράξτε την ευκαιρία για μια μικρή αφύπνιση από τη βαριά και συνήθως αποχαυνωτική καθημερινότητα, για να προβληματιστείτε με θέματα που φαντάζουν τόσο μακρινά αλλά στο τέλος της ημέρας, αν είστε τυχεροί θα δείτε πως φωλιάζουν μέσα σας... Δηλαδή μέσα σε όλους μας.
Καλή θέαση.
Μαρίζα Π.