Το μεγαλειώδες μιούζικαλ Moby Dick, μετά από διετές πάγωμα της, όχι λόγω του βόρειου ωκεανού αλλά λόγω της πανδημίας, σαλπάρει ξανά με το φαλαινοθηρικό του, αυτή τη φορά στο Christmas Theater στο Γαλάτσι, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και Σύνθεση-Λιμπρέτο και έργο ζωής, όπως θα αποδείξει ο χρόνος, του Δημήτρη Παπαδημητρίου.
Το Moby Dick-The Musical, μπορεί να αποτιμηθεί ως ένα έργο ζωής για τον μεγάλο συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου.
Είναι μια τεράστια παραγωγή σε όλα της.
Από που να ξεκινήσω;
Ας πιάσουμε το άψυχο κομμάτι.
Τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη και τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαρίδη, είναι δημιουργημένα με λεπτομέρεια και μεράκι (όπως πάντα άλλωστε), και κυριολεκτικά σε κάνουν να νιώσεις πως είσαι κομμάτι του πληρώματος του φαλαινοθηρικού πλοίου Pequod.
Οι φωτισμοί, ο καπνός και οι τρισδιάστατες προβολές έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο μέρος των παραστάσεων αυτού του μεγέθους, συνεισφέροντας στην δημιουργία μιας πιο δυναμικής και ρεαλιστικής ατμόσφαιρας.
Και τώρα σε πάω στο έμψυχο κομμάτι.
Οι ηθοποιοί, τόσο φωνητικά όσο και υποκριτικά, φλερτάρουν με την τελειότητα.
Όλο το κάστ, από τον "τελευταίο" μούτσο, μέχρι τον καπετάνιο Ahab, Μπάμπη Βελισσάριο μπορεί να σταθεί επάξια, ακόμα και σε μια άδεια σκηνή, με ένα προβολέα, ένα μικρόφωνο, και φυσικά την ορχήστρα που υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Αλέξη Πρίφτη, παίζει ακούραστα την επική μουσική του Δ. Παπαδημητρίου.
Θεωρώ πραγματικά αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι η ελληνική σκηνή, θεατρική και μουσική, διαθέτει όλες αυτές της τεράστιας έκτασης φωνές. Αυτή η σύμπραξη, θεάτρου και όπερας που πραγματοποιείται πάνω στο "κατάστρωμα" του Christmas Theater, είναι ένα από τα σπανιότερα και συνάμα πιο μαγευτικά οπτικοακουστικά θεάματα που μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος φέτος.
Πέρα όμως από το υπερθέαμα, τι θα αποκομίσεις αποχαιρετώντας το Moby Dick;
Θα σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή.
Σε μια εποχή που δε διαφέρει όμως και πολύ από τη δική μας, οι άνθρωποι είχαν ανάγκη από πρώτες ύλες, για τη δημιουργία σαπουνιών, λαδιών, λιπαντικών, καθιστώντας το λίπος των φαλαινών πρώτης τάξης πηγή για τα παραπάνω.
Ευτυχώς για τις φάλαινες, το πετρέλαιο μπήκε στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, σώζοντας τις από τον αφανισμό.
Δυστυχώς όμως, ο άπληστος άνθρωπος, μέσα σε 150 χρόνια, κοντεύει να αποστραγγίξει ό,τι "λάδι" έμεινε από τους λιωμένους δεινόσαυρους μέσα στη Γη. Δεν είναι της παρούσης, το ξέρω, αλλά καλό είναι να μας ταρακουνήσει λίγο.
Όχι πως τα 2,5 ευρώ της βενζίνης δεν το έχουν ήδη κάνει.
Εμείς φτιάχνουμε τη μοίρα μας
Μέσα στη δίψα του για εκδίκηση, o Ahab απαρνιέται Θεούς και Δαίμονες, και γίνεται κύριος του εαυτού του. Φτύνει κατάμουτρα δυνάμεις φυσικές, υπερφυσικές και μεταφυσικές και παίρνει τη μοίρα του στα χέρια του.
Κάνει αυτό που κάθε άνθρωπος πρέπει να κάνει.
Η μοιρολατρία, κι ο ωχαδερφισμός είναι όροι που πρέπει να διαγραφούν από το λεξιλόγιο και το νου κάθε ανθρώπου. Όμως πολλές φορές η έπαρση, μπορεί να οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια.
Το "Εγω" μας, δεν πρέπει να είναι πάντα οδηγός μας.
Είναι πολύ εύκολο να ακολουθήσουμε το δρόμο της εκδίκησης, παρά αυτόν της συγχώρεσης ή της μετάνοιας. Ο άνθρωπος ήταν, είναι και θα είναι ον εγωιστικό.
Ο καπετάνιος Ahab, ήταν δυναμικός, ατρόμητος, ίσως και ξεροκέφαλος, αλλά πάνω απ' όλα άνθρωπος. Μέχρι που το κήτος, η σπερμοφάλαινα ο Moby Dick, σε μια "συνάντησή" τους πήρε ως τρόπαιο το πόδι του.
Ο Ahab, μετά από αυτό, πνίγηκε στο σκοτάδι του, γυρεύοντας πια μόνο την εκδίκηση.
Ο θάνατος του Moby Dick, θα είναι και η λύτρωση του από το έρεβος που έχει κατακλύσει την ψυχή του.
Τουλάχιστον έτσι θεωρεί.
Εχθρός του όμως, είναι πια ο ίδιος του ο εαυτός.
Μη έχοντας ενημερώσει κανέναν από το πλήρωμα για τους σκοτεινούς και εγωιστικούς του σκοπούς, σαλπάρει για το τελευταίο του ταξίδι. Ένα ταξίδι που θα φέρει το θάνατο σε όλους όσους τον ακολούθησαν πιστά.
Η φιλία και ο σεβασμός είναι αγαθά πανάκριβα.
Φτάνει η κρίσιμη στιγμή που τα κίνητρα του Ahab αποκαλύπτονται. Παρά τις αμφιβολίες που γεννιούνται σε μερικούς, οι δεσμοί που έχουν αναπτύξει μεταξύ τους όλα αυτά τα χρόνια, θαλασσοδαρμένοι στο κυνήγι του πλούτου κι ενός καλύτερου αύριο, αξιωματικοί και ναύτες, στέκονται πλάι του, μέχρι την τελευταία τους αναμέτρηση με το "δαίμονα" του.
Το δαίμονα που θα τους οδηγήσει στο χαμό, μα ταυτόχρονα και στη αθανασία.
Η παράσταση που θα δεις, είναι μια ελληνική παραγωγή-υπερθέαμα, που θα θυμάσαι για χρόνια.
Και κάτι τελευταίο.
Η διάρκεια της παράστασης είναι πολύ μεγάλη (περ 3,5 ώρες). Και είναι λογικό μιας και ο όγκος του έργου είναι τεράστιος. Ξέρω πως μπορεί να σε προβληματίζει αυτό, αλλά οφείλω να το πω. Κάνε όμως υπομονή. Το αποτέλεσμα είναι κάτι που θα θυμάσαι για πολλά πολλά χρόνια!