Review: «Κοιμώμενος Χαλεπάς, ο Σαλός Άγιος» | Όταν το κοιμώμενο σώμα συναντά την ψυχή που παλεύει να κρατηθεί στη ζωή...
- Maria Karameta
- 31 Μαρ
- διαβάστηκε 3 λεπτά
Παρακολούθησα την παράσταση "Κοιμώμενος Χαλεπάς ο Σαλός Άγιος" σε κείμενο του Άγγελου Ανδρεόπουλου και έμεινα κατάπληκτη από την ερμηνεία του πρωταγωνιστή, αλλά και το βάθος συναισθημάτων και νοήματος του έργου. Για τρίτη χρονιά, ο εξαιρετικός Γιώργης Κοντοπόδης "ξετυλίγει" με μαεστρία την ιδιαίτερη προσωπικότητα του σπουδαίου Τήνιου γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά, υπό τη σκηνοθετική οπτική του Αλέξανδρου Λιακόπουλου.
Η ζωή του Γιαννούλη ξεκινά στον Πύργο της Τήνου και συνεχίζει με φοβερές δυσκολίες, ματαιώσεις, απογοητεύσεις, αλλά και μεγάλα επιτεύγματα. Η μητέρα του, κομβικό πρόσωπο και με μεγάλη επιρροή στην προσωπική του ιστορία ήταν μία γυναίκα πολύ αυστηρή και έντονα κακοποιητική προς εκείνον. Ενώ η ίδια δεν επιθυμούσε με τίποτα να ασχοληθεί ο γιος της με τη γλυπτική τέχνη, ο πατέρας του Ιωάννης, ένας από τους μεγαλύτερους τεχνίτες του νησιού, προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ της συζύγου και του γιου του. Ένα άλλο σημαντικό πρόσωπο που επισημαίνεται στην παράσταση ήταν ο ιερέας του χωριού που υποστήριζε και συμπαραστεκόταν σιωπηρά στον Γιαννούλη, κάνοντας τα στραβά μάτια όταν ο τελευταίος έπαιζε με τη λάσπη έξω από την εκκλησία πλάθοντας σχήματα και μορφές.
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, ο Χαλεπάς κατάφερε να σπουδάσει με υποτροφία στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στο Μόναχο, μόνο που η υποτροφία αυτή τελικά διακόπηκε, και έτσι βρέθηκε στην Αθήνα για να ανοίξει το δικό του εργαστήριο. Μία ακόμα τραυματική εμπειρία που βίωσε ο διάσημος γλύπτης ήταν η απόρριψη από τη Μαριγώ, τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Η οικογένειά της δε δέχθηκε την πρότασή του να την παντρευτεί, με αποτέλεσμα να πληγωθεί ανεπανόρθωτα.
Η τραγική ζωή του καλλιτέχνη δυστυχώς δε σταματά εδώ, αφού κατέληξε να περνά 13 ολόκληρα χρόνια στο Φρενοκομείο της Κέρκυρας παλεύοντας και ελπίζοντας σθεναρά και αδιάκοπα σε κάτι ανώτερο ώστε να μπορέσει να αντέξει. Η παραμονή του εκεί τού στοίχισε πολλά ενώ λέγεται πως ο μόνος από τους οικείους που τον επισκέφθηκε ήταν ο φίλος του Γιώργος Κωνσταντινίδης. Μέσα σε αυτή τη δυστυχία και αδικία που βίωσε κατάφερε να δημιουργήσει τα υπέροχα και πασίγνωστα έργα του: "Η Κοιμωμένη" (την οποία με φοβερό ζήλο φιλοτέχνησε προς τιμήν της νεαρής Σοφίας Αφεντάκη), "Ο Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα" , "Το Παραμύθι της Πεντάμορφης".
Ολοκληρώνοντας την προσωπική μου προσέγγιση για την παράσταση, θα ομολογήσω ότι ο Γιώργης Κοντοπόδης κατέθεσε την ψυχή του στη σκηνή με "όχημα" το άκρως λιτό και ταυτόχρονα απόλυτα πλήρες σκηνικό (μία καρέκλα και ένα λευκό πανί) του Μιχάλη Παπαδόπουλου και μία απίστευτη παλέτα συναισθηματικών αποχρώσεων. Μέσα από τις κραυγές απελπισίας και τις ποικίλες εκφράσεις του προσώπου του, ο πρωταγωνιστής καταφέρνει να αποδώσει τη βαθιά θλίψη και την απόγνωση για τη ζωή στο φρενοκομείο, καθώς και την αδικία και το παράπονο που ένιωθε.
Δεν είναι δυνατόν να αποτυπώσει κανείς την τραγικότητα της ζωής και τα βιώματα του Χαλεπά, αν δεν περάσει μέσα από αυτά με λεπτότητα και ευαισθησία. Ο εκπληκτικός Κοντοπόδης, λοιπόν, πετυχαίνει ακριβώς αυτό• "αγγίζει" τρυφερά τον Χαλεπά και φαντάζει σαν να τον διαβεβαιώνει ότι η ιστορία του θα ακουστεί και θα εξηγηθεί με σεβασμό και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Αισθάνομαι ευγνώμων που έζησα μία ξεχωριστή θεατρική εμπειρία όπως αυτή και υποκλίνομαι βαθιά τόσο στον Γιώργη Κοντοπόδη που ενσαρκώνει με δύναμη, αλλά και ταπεινότητα τον Γιαννούλη Χαλεπά, όσο και στην υπέροχη ομάδα που υλοποίησε την παράσταση.
Επί πτυχίω φοιτήτρια Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ
Comments