«Σε έναν άνθρωπο, ό,τι αξίζει, είναι να μπορεί να πει μια ιστορία», συνήθιζε να λέει εμφατικά ο ψυχίατρος και πεζογράφος Γιώργος Χειμωνάς. Ο Τζον Κέιν, λοιπόν, στο έργο «Χάπι» στο θέατρο Σταθμός, μας λέει μια ιστορία. Τη δική του προσωπική ιστορία.
Ο Τζον Κέιν βρίσκεται κάπου έγκλειστος (μικρή σημασία έχει το πού) χωρίς να ξέρει το γιατί και λαμβάνει μια αγωγή, επίσης χωρίς να ξέρει το γιατί. Πώς είναι άραγε να νιώθει κάποιος έτσι; Ίσως αυτό θυμίσει σε κάποιους την εποχή του δικού μας καθολικού εγκλεισμού στα σπίτια μας πριν 2-3 χρόνια... Κι όμως δεν αφορά μόνο αυτή την περίοδο. Γιατί υπάρχουν και οι άνθρωποι που περνούν (σχεδόν) όλη τους τη ζωή εγκλωβισμένοι κάπου, χωρίς πολλές φορές να γνωρίζουν και το λόγο. Είναι σωστό και δίκαιο αυτούς τους ανθρώπους να τους περιθωριοποιήσουμε και να τους απομονώσουμε;
«Τους νιώθω όλους αυτούς να με βρίζουν.»
Εδώ έρχεται και ο ρόλος του θεάτρου. Γιατί η συμβολή του θεάτρου στην βελτίωση της ψυχικής υγείας των ανθρώπων είναι βαθιά και ουσιαστική!
Στην παράσταση, δυο γυναίκες, δυο «Μαρίες», έχουν επισκεφτεί τον Τζον για να ακούσουν την ιστορία του και να του δείξουν ενδιαφέρον.
«Εδώ βρισκόμαστε για σένα και μόνο για σένα. Είμαστε αφοσιωμένοι σε σένα. Δε νιώθεις όμορφα τώρα που κάποιος επιτέλους σ’ ακούει;».
Πόσο διαφορετικά και όμορφα θα νιώθαμε όλοι μας, αν κάποιος μας άκουγε πραγματικά... Αναρωτιέμαι αν όλοι ξέρουμε να ακούμε...
«Ο κόσμος περιμένει». Ο Τζον λοιπόν ξεκινάει την αφήγησή του και οι δυο «Μαρίες» αναλαμβάνουν να υποδυθούν τους ρόλους της ιστορίας-ζωής του.
Το «Χάπι» μπορεί να είναι κάπως ή κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Σίγουρα όμως είναι ένα κάλεσμα αλληλεγγύης για να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε και να ακούμε τον διπλανό μας, αλλά κυρίως να νοιαστούμε ξανά για όσους αισθάνονται ή/και είναι ευάλωτοι.
«Για να νιώσω τα χέρια τους να μ’ αγκαλιάσουν». Ας αγκαλιάσουμε το διπλανό μας και ας νοιαστούμε αληθινά για τον κάθε άνθρωπο!
Ανδρονίκη Προκόπη
Bình luận