Η παράσταση "Ο Ιμπρεσάριος από τη Σμύρνη", σε σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαβασιλείου, αποτελεί εγγύηση για τους θεατές που θα κλείσουν θέση για να την παρακολουθήσουν, καθώς προσφέρει ένα υπέροχο, ολοκληρωμένο θέαμα, μεταφέρνοντάς μας στον κόσμο του Carlo Goldoni.
Πρόκειται για μία κλασική ιταλική κωμωδία του Goldoni, γραμμένη το 1757, η οποία όμως χαρακτηρίζεται από έντονη διαχρονικότητα.
Ένας ιμπρεσάριος, ο Αλί από τη Σμύρνη (Θέμης Πάνου) θέλει να ανεβάσει ένα θεατρικό έργο, και αναζητά την πριμαντόνα για τον πρώτο ρόλο, καθώς και τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Στην προσπάθεια να πετύχει τον σκοπό του, προσεγγίζει τους ηθοποιούς, λέγοντας στον καθένα από αυτούς ότι το ανέβασμα της παράστασης είναι μυστικό και δεν πρέπει να μαθευτεί. Έτσι, ο καθένας τους, θεωρώντας ότι έχει την εύνοια του ιμπρεσάριου, εκμυστηρεύεται αυτό το μυστικό στους οικείους του. Τι γίνεται όμως όταν το μυστικό μεταφέρεται από στόμα σε στόμα; Παραμένει ακόμα μυστικό;
Σιγά σιγά φανερώνεται ένα μπαράζ παρεξηγήσεων και παρασκηνίων, το οποίο οι θεατές παρακολουθούν με αγωνία. Ο θίασος του εν λόγω έργου αποτελείται από μία πλειάδα εξαίρετων ηθοποιών, οι οποίοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, φανερώνοντας το ταλέντο και τα δυνατά τους σημεία. Η Αγορίτσα Οικονόμου ξεχωρίζει άμα τη εμφανίσει με το ταμπεραμέντο της, ενσαρκώνοντας την Τονίνα, που προσδοκά να παίξει τον πρώτο ρόλο στο έργο. Την ίδια ακριβώς επιδίωξη έχει και η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, η οποία ενσαρκώνει μια δόλια γυναίκα, ένα άτομο που ακολουθεί την τακτική "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Με τη διακριτική και ταυτόχρονα έντονη παρουσία της στη σκηνή, συγκεντρώνει την προσοχή πάνω της, ενώ ιδιαίτερα άξια αναφοράς και λόγου είναι και η Ιωάννα Μαυρέα, που υποδύεται τη νεαρή Ανίνα, μία πρωτοεμφανιζόμενη και επίδοξη πρωταγωνίστρια. Μεταξύ αυτών των τριών γυναικών, εκτυλίσσονται έντονες συγκρούσεις και ίντριγκες, που μας θυμίζουν τον ανταγωνισμό και τις ύπουλες συμπεριφορές που υπάρχουν συχνά στον καλλιτεχνικό χώρο (και σε πολλούς άλλους κλάδους φυσικά).
Ο εξαιρετικός θίασος συμπληρώνεται από τον ταλαντούχο Ταξιάρχη Χάνο, που υποδύεται έναν ατάλαντο τενόρο, ο οποίος επιθυμεί διακαώς να τραγουδήσει στην παράσταση του ιμπρεσάριου, και από τον Αλέξανδρο Μυλωνά (Κόμης Λάσκα), ο οποίος μέσα από τη λιτή του ερμηνεία προσεγγίζει τον ρόλο του διαπραγματευτή με τον ιμπρεσάριο. Ο Λαέρτης Μαλκότσης ενσαρκώνει με επιτυχία τον ρόλο του Πασκουαλίνο, του συντρόφου της Τονίνα, υποδυόμενος έναν ακόμη ηθοποιό που προσπαθεί να έχει από κοντά τον ιμπρεσάριο για να κερδίσει έναν ρόλο στην παράσταση, και ο Σπύρος Μπιμπίλας, ως πονηρός Νίμπιο "κόβει και ράβει" ώστε να πετύχει τον σκοπό του. Η λίστα των συντελεστών ολοκληρώνεται με την επαγγελματία σοπράνο Βάσια Ζαχαροπούλου, που όπως είναι λογικό χαρίζει δυνατές στιγμές στους θεατές με την υπέροχη φωνή της, και ορισμένους ακόμη εξαίρετους ηθοποιούς, οι οποίοι με τη συμμετοχή και την άρτια απόδοσή τους βάζουν τις τελευταίες πινελιές στο θέαμα αυτό.
Σε όλη τη διάρκεια του έργου, οι χαρακτηριστικές έντονες κινήσεις των ηθοποιών και τα περίτεχνα και ιδιαίτερα κοστούμια τους φανερώνουν το κωμικό στοιχείο του έργου. Το πολύχρωμο, φωτεινό και πολυεπίπεδο σκηνικό πλαισιώνει την ήδη επιτυχημένη συνθήκη, προσφέροντας μία ολοκληρωμένη και μεστή εμπειρία στους θεατές. Συνολικά, πρόκειται για μία παράσταση που μας μεταφέρει στον κόσμο του Goldoni και της τέχνης του θεάτρου στη Δύση εκείνη την εποχή, το οποίο τότε βρισκόταν υπό τον έλεγχο των αριστοκρατών. Αξίζει να μπούμε σε αυτόν τον κόσμο και να φανταστούμε για λίγο ότι βρισκόμαστε κοντά σε αυτούς τους ιδιαίτερους και ταλαντούχους ηθοποιούς και τενόρους, και συνάμα απλούς και αυθεντικούς καλλιτέχνες και ανθρώπους, με τα δικά τους τρωτά, πάθη και ατοπήματα.