"Βιρζινί Ντεπάντ" γράφει ένα σύγχρονο μυθιστόρημα που ασχολείται με την καθημερινή πάλη του ατόμου να επιβιώσει σε μια νέα πραγματικότητα μετά από μια επιδημία, μιας πληγωμένης και τοξικής ανθρωπότητας και ο Σωτήρης Καραμεσίνης το σκηνοθετεί στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Τι συμβαίνει όταν ένας επιτυχημένος συγγραφέας, στη δίνη των καταχρήσεων και του metoo, μια σούπερ σταρ του σινεμά και sex symbol σε κλιμακτήριο και μια νεο- φεμινίστρια blogger σε νευρική κρίση, συναντιούνται στην σκηνή; Οι "Επικίνδυνες σχέσεις" στη μεταμοντέρνα τους εκδοχή δια χειρός Ντεπάντ, κόντρα σε κάθε πολιτική ορθότητα.
«Αγαπητέ μ@λάκα...» πρώτα μερικές εισαγωγικές ερωτήσεις
Διαδικτυακό bullying, πατριαρχία και νεό-φεμινισμός, κίνημα Metoo, πολιτική ορθότητα, ψυχικές διαταραχές, σεξουαλικός προσανατολισμός, καταχρήσεις, επιδημία, απομόνωση, ανθρώπινες σχέσεις υφαίνουν την ταπετσαρία της ζωής μας σήμερα, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε πάντα.
Μερικοί προβληματισμοί επί του έργου...Τι συνιστά την κακοποίηση; Αρκεί το «θήραμα» να δέχεται λάγνα βλέμματα, ή να ακούει απρεπή «πειράγματα» καθημερινά - στον εργασιακό χώρο του, στο δρόμο, στη σχολή, σε ένα πάρτυ, σε ένα λεωφορείο – για να θεωρηθεί αυτό κακοποιητική συμπεριφορά, ή πρέπει να υπάρξει και η αντίστοιχη κίνηση από το «θηρευτή»; Τι χρονικό διάστημα είναι αποδεκτό για να καταγγελθεί ένα έγκλημα, μια παρενόχληση; Πόσ@ δεν έχουμε νιώσει ότι και να μιλήσουμε κανείς δεν θα μας πιστέψει ή κανείς δεν θα μας βοηθήσει; Μπορεί να εξιλεωθεί ένας άντρας που έχει κακοποιήσει; Αξίζει συγχώρεση; Αξίζει αγάπη; Και οι θηλυκότητες που το σύστημα καταφέρνει να τις στρέψει ενάντια στις ίδιες τους τις αδελφές; Οι γυναίκες που μισούν τις άλλες γυναίκες, μήπως είναι χειρότερες τελικά από κάθε άντρα;
«Αγαπητέ μ@λάκα...» είναι η φράση που θα θέλαμε να απευθύνουμε σε κάθε μ@λάκα των social media
Τρεις χαρακτήρες πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους βρίσκονται αντιμέτωποι με τη μοναξιά και την αποξένωση που προσφέρει στον καθένα διαφορετικά η σημερινή κοινωνία. Οι πρωταγωνιστές της παράστασης δίνουν 3 εξαιρετικά πειστικές ερμηνείες, του παρενοχλητικού «μ@λάκα» διάσημου συγγραφέα, του θύματος που η ζωή του καταστράφηκε και μέσα από την εμπειρία του μετατράπηκε σε νέο-φεμινίστρια και ακτιβίστρια και της διάσημης ηθοποιού, η οποία στα 50 της παρατηρεί τον κόσμο γύρω της να αλλάζει και να την αφήνει πίσω και αμφισβητεί όσα πίστευε ως τότε.
Η σκηνοθεσία του Σωτήρη Καραμεσίνη είναι φρέσκια, πολύ εύστοχα τοποθετημένη στο σήμερα, φέρνει πολύ σωστά στη σκηνή το σύγχρονο αυτό έργο, ισορροπώντας κατάλληλα ανάμεσα στις γενιές, κάνοντας την παράσταση να ρέει χωρίς δυσκολία.
Ο Ορέστης Τζιόβας πραγματικά μέσα στο πετσί του ρόλου του, σε κάνει να τον σιχαθείς, είναι η προσωποποίηση του μ@λάκα και αυτό είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο για έναν ηθοποιό σε ένα τέτοιο ρόλο. Πιστεύει πραγματικά στην άμεμπτη συμπεριφορά του, ότι είναι «καλός» άντρας και πατέρας, οι γυναίκες είναι υπερβολικές και γκρινιάρες. Στην πραγματικότητα είναι ένας μέτριος, δειλός άντρας, εθισμένος στο αλκοόλ και πολύ μικρός μέσα του. Στο τέλος αντιλαμβάνεται τα λάθη του μα παραμένει πολύ λίγος για να τα αντιμετωπίσει και παραμένει μόνος του.
Η Μυρτώ Γκόνη, αδικημένη γραμματέας, η φεμινίστρια, η Τικτοκερ, η ψυχικά ασθενής, βάζει στο ρόλο της όλη την απελπισία μιας γυναίκας που μεγαλώνει σε ένα κόσμο ανυπόφορης εσωτερικευμένης πατριαρχίας, παλεύει για το δίκιο της, μα τελικά χάνεται η ίδια μέσα στην αδικία και βρίσκεται μόνη της. Η Μυρτώ αποδίδει το κατάλληλο συναισθηματισμό, είναι βαθιά συγκινητική, η διαδοχή των αντικρουόμενων συναισθημάτων της κουβαλάει το βίωμα της κάθε θηλυκότητας που έχει φοβηθεί, χαθεί, απειληθεί, αμφισβητηθεί και επιβιώσει.
Η Εύα Κοτανίδη, στην οποία ανήκε και η αρχική ιδέα της παράστασης, είναι η διάσημη ηθοποιός, το πρώην είδωλο ομορφιάς και σεξουαλικότητας, η προσωποποίηση της εσωτερικευμένης πατριαρχίας, η οποία τώρα πια απορρίπτεται από τους παραγωγούς, είναι εθισμένη στις ουσίες και μετά από μια σειρά από κακοποιητικούς συντρόφους βρίσκεται μόνη εν μέσω καραντίνας. Η Εύα είναι εκφραστική, αποδίδει την αγανάκτηση και την ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία, την ανάγκη να είναι παραγωγικό και ουσιώδες μέλος μιας κοινωνίας που την απορρίπτει πρόωρα.
Οι ανθρώπινες σχέσεις εξετάζονται ενδελεχώς κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Βιρζινί Ντεπάντ και του Σωτήρη Καραμεσίνη και τελικά εκτίθενται εξολοκλήρου στην πιο γυμνή τους όψη.
Comments