Πάρις Ρούπος. Το όνομα του συχνά σχετίζεται με τη γραφιστική stand up comedy, με τη Λάρισα - όπου γεννήθηκε - και με την Κύπρο (για τους 5-6). Μετά την επιτυχημένη πρώτη του σόλο παράσταση "Δουλίτσα να υπάρχει" επιστρέφει τη φετινή σεζόν με το "ΟΧΙ ΜΑΝΑΔΕΣ" στο Θέατρο Άβατον.
Ο ίδιος δηλώνει ότι το "ΟΧΙ ΜΑΝΑΔΕΣ " πάει την κωμωδία του σε ακόμα πιο σκοτεινά μονοπάτια γεμάτα ειρωνεία, λογοπαίγνια και κάθε είδους αστεία. Για να καταλάβετε πως πάει η φάση μερικοί τίτλοι παραστάσεων και περιοδειών στις οποίες έχει συμμετάσχει παλιότερα είναι: Stand up Γκόμενοι, The Kontosouvli Warriors Comedy Show και το χαρακτηριστικό "Μέτριοι". Διαβάστε με δική σας ευθύνη λοιπόν τη συζήτηση που κάναμε παρακάτω.
Πάρη τι σε έκανε να αποφασίσεις να ασχοληθείς με την κωμωδία; Είδες και εσύ την περίφημη βιντεοκασέτα με το stand up comedy του Eddie Murphy κάπου στα 90s;
Ομολογώ ότι δεν την είχα δει, και κάπως νιώθω μειονεκτικά σε σχέση με συναδέλφους που την αναφέρουν στις συνεντεύξεις τους. Δόξα τω θεώ όμως, έχω δει πολλή βιντεοκασέτα στη ζωή μου. Η πρώτη μου επαφή με την κωμωδία δεν ήταν τόσο “στανταπική”, όσο ταινίες και σειρές που βλέπαμε πιο μικροί. Ελληνικές και ξένες. Και φυσικά κωμικές εκπομπές. Ασχολούμουν με την κωμωδία μες στα χρόνια χωρίς να το καταλαβαίνω. Μέσα από κομιξάκια που σχεδίαζα, στιχάκια ή κείμενα που έγραφα, ατάκες που πετούσα στα οικογενειακά τραπέζια, και στη συνέχεια με ποστάκια ή memes, όταν ήρθε η εποχή των social media. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να δω κι εγώ αυτή τη βιντεοκασέτα του Eddie Murphy. Αλλά πού να βρω βίντεο; (Υπάρχει στο ίντερνετ, βλάκα 😄).
Έβλεπες τον εαυτό σου ως «αστείο» στις παρέες; Ήθελες να κάνεις τους άλλους να γελάνε;
Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια γενικά αστεία συντροφιά όπου ο καθένας έχει το δικό το ύφος και είδος χιούμορ, και που, όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί, μετουσιώνεται σε δημιουργία ή καταστροφή. Πάντα όμως διασκεδαστικά. Δε νιώθω ότι ήμουν ο “αστείος” της παρέας, γιατί νομίζω ότι υπάρχουν στιγμές που οι φίλοι μου συχνά είναι πιο αστείοι από εμένα, χωρίς καν να ασχολούνται με το αντικείμενο. Πηγαία δηλαδή. Απλά σε κάποια φάση άρχισα να δουλεύω αυτό το κομμάτι του εαυτού μου πιο μεθοδικά και με πιο σαφή σκοπό. Να κάνω ανθρώπους να γελούν και χωρίς να με γνωρίζουν.
Η περσόνα που παρουσιάζεις στη σκηνή έχει και στοιχεία του χαρακτήρα σου; Ή είναι ειδικά και απόλυτα επινοημένη ειδικά για τη δουλειά αυτή;
Η περσόνα μου προέκυψε παίζοντας. Δεν την είχα επιλέξει εξαρχής. Θα έλεγα πιο εύστοχα ότι ίσως εκείνη με επέλεξε. Δεν είμαι ούτε έτσι κανονικά αλλά ούτε τελείως διαφορετικός. Θα έλεγα ότι είναι απλά μια πιο “τραβηγμένη” και πιο σκοτεινή προέκταση του μυαλού μου, ενσωματώνοντας τα “πιστεύω” μου ή διαστρεβλώνοντάς τα, αλλά πάντα με σαφή θέση στα πράγματα. Στη ζωή μου πάντως είμαι πιο μαζεμένος τύπος, οπότε θα με δυσκόλευε και στη σκήνη να είμαι κάτι εντελώς διαφορετικό, όπως πχ. εξωστρεφής, ζωηρός και αλέγκρος.
Ποιο είναι το πιο τρελό ή και αστείο πράγμα που σου έχει τύχει με το κοινό σου σε κάποια παράσταση;
Διάφορα προφανώς. Θα ξεχωρίσω την τυχαία κυβίστηση ολυμπιακών προδιαγραφών που εκτέλεσα επί σκηνής στο Φεστιβάλ Κωμωδίας Κρήτης, η οποία πήρε χειροκρότημα και δεκάρια από τους κριτές (ή Κρήτες). Και όσον αφορά τη διάδραση με το κοινό, θυμάμαι χαρακτηριστικά μια κοπέλα σε παράσταση στου Ζωγράφου που μου πετούσε φιστίκια όσο έπαιζα. Τα συνόδευσα με ένα φίνο ουίσκι μακράς ωρίμανσης. 😊
Το γράψιμο της δεύτερης παράστασης σου ήταν πιο εύκολο ή πιο δύσκολο σε σύγκριση με την πρώτη; Δηλαδή η εμπειρία βοήθησε ή υπήρχε το βάρος να κάνεις κάτι εξίσου επιτυχημένο;
Σίγουρα η δεύτερη παράσταση βγαίνει κάπως πιο αβίαστα σε σχέση με την πρώτη. Σε αυτό βοηθά η εμπειρία, το ότι κατέχεις πλέον περισσότερο τη φόρμα του πώς γράφεται και λειτουργεί ένα αστείο και του ότι έχει περισσευούμενο σχεδόν έτοιμο υλικό που γράφτηκε και δοκιμάστηκε μέσα στα χρόνια, αλλά δε βρήκε τη θέση του στην πρώτη παράσταση για λόγους συντομίας και συνοχής. Πάντα όμως υπάρχει το ρίσκο της αποτυχίας. Κάθε παράσταση πρέπει να περάσει από μια περίοδο δοκιμών, μέχρι να παρουσιαστεί σε πιο ολοκληρωμένη μορφή. Όπως συνέβη και με τη συγκεκριμένη παράσταση, το “ΟΧΙ ΜΑΝΑΔΕΣ”.
Τελικά τα αστεία με μανάδες επιτρέπονται ή όχι στην παράσταση σου;
Δεν επιτρέπονται. Επιβάλλονται! Και αναιρούνται ταυτόχρονα. Από εμένα. Μόνο εγώ μπορώ να τα λέω έτσι; Μην ακούσω τίποτα για τη μανούλα μου. (Το λέω επίτηδες για να ιντριγκάρω να ακουστούν περισσότερο). Κάποιοι πάντως μπερδεύονται και νομίζουν ότι απαγορεύονται οι μάνες στην παράσταση. Λάθος. Όσο περισσότερες μανάδες, τόσο το καλύτερο. Για τα παιδιά, δεν είμαι σίγουρος.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος κωμωδίας να βλέπεις και ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος κωμωδίας να παίζεις εσύ στη σκηνή; Ταυτίζονται τα δύο;
Συχνά ταυτίζονται γιατί με βοηθά να παρακολουθώ το είδος που κάνω και εγώ προκειμένου να βελτιώνομαι σε αυτό και να παίρνω ιδέες. Πάντα όμως απολαμβάνω ως θεατής να παρακολουθώ τα τελείως διαφορετικά στυλ των δικών μας συναδέλφων, αλλά και του εξωτερικού, όπως η long form κωμωδία, η psysical κωμωδία και το storytelling, συχνά να το θαυμάζω και να πιάνω τον εαυτό μου να ιντριγκάρεται να δοκιμάσει άτολμα και άλλες μορφές κωμικής έκφρασης.
Τέλος θα ήθελα να μου πεις κάποια μελλοντικά σχέδια που ίσως έχεις (κανένα podcast πχ. που όλο πληθαίνουν από τους συναδέλφους σου) και θα ήθελα και να μου πεις το πιο καμένο λογοπαίγνιο που έχεις σκεφτεί ποτέ!
Αυτό που συνέβη με τα podcast το είχα πάθει και με τα πίρσινγκ. Κάποτε ήθελα να κάνω πίρσινγκ και μετά πήγα εράσμους Ισπανία και εκεί είδα απανωτά μαζεμένα πίρσινγκ σε κάθε πιθανό σημείο του ανθρώπου, και κάπως μου έφυγε η ζέση. Ίσως κάνω στα γεραμάτα βέβαια. Όπως και podcast. Δεν το αποκλείω δηλαδή. Απλά θα ήθελα να βρω κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό, που δεν το έχω βρει ακόμα προφανώς. Μπορώ να ξεκινήσω με ένα καλό μικρόφωνο, όπως τότε που πρώτα αγοράζαμε επιγονατίδες, χωρίς να έχουμε καν ακόμα τα ρόλλερς. Εννοείται ακούω ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΝΤΚΑΣΤ που βγάζουν οι συνάδελφοι γιατί με ενδιαφέρουν και για να μη χάνω επαφή με το τι κάνουν. Τώρα για το καμένο που έλεγες, ας πούμε ετούτο: “Δε με νοιάζει τι κάνουν μεταξύ τους τα γαϊδούρια, αλλά μακριά από εμένα! Είμαι ονοφοβικός”.
Πάρη σε ευχαριστώ και ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα!
